EVENT "RANDKA W CIEMNO" PARA PIERWSZA: MIKHAIL I AOI!

Nie wiem po co się na to zgłosiłem, ale jak już to zrobiłem to musiałem przyjść. Wszedłem do pokoju, nie musiałem się rozglądać i tak nic nie widziałem. Podszedłem do łóżka i usiadłem sobie na nim, a co, ja już mam tu siedzieć to na miękkim. Wyjąłem z kieszeni żelki, mogłem je sobie chwilę pojeść, zanim przyjdzie moja ciemna randka. Ciekawiło mnie jaki jest ten drugi, ale miałem się tego w końcu dowiedzieć, niech no tylko się zjawi. Może moja rasa jest bardzo ufna, ale wyczuję od niego zagrożenie i nawet się do mnie nie zbliży.

Mikhail dalej pozostał w swoim "kamuflażu", czyli młodzieżowych ciuchach. Randka w ciemno nic tutaj nie zmieniała, a nie będzie się stroił jak ksiądz na niedzielę z tego powodu. Kiedy wszedł do restauracji został zaskoczony informacją, że jego towarzysz już siedział w pokoju. Czyżby się przygotowywał na niezapomnianą noc? Pomarzyć zawsze można. Otworzył po cichu drzwi od pokoju i wszedł do środka, zamykając je za sobą. Kiedy tylko spojrzał na chłopaka, musiał przyznać, że trafiło mu się prawdziwe cudeńko.
- Dzień dobry. Nazywam się Mikhail, a Ty, jak mniemam jesteś aniołem? - Spytał uśmiechając się przy tym i podchodząc bliżej. Mówiąc o aniele miał oczywiście na myśli jego wygląd, gdyż z rozpoznawaniem ras nie miał problemu jako egzorcysta.

Od początku go słyszałem, im gorszy mam wzrok tym lepsze inne zmysły. Zwróciłem głowę mniej więcej w jego stronę, był za daleko żebym go zobaczył.
- Dobry. Nie, nie jestem aniołem, mam na imię Aoi, miło mi cię poznać.
Odpowiedziałem, macając go dyskretnie nićmi, wolałem wiedzieć z czym mam do czynienia, nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba zaczął się bronić. Czułem od niego coś dziwnego, niby nie był niebezpieczny, ale bezpieczny też w pełni nie był, można było się po nim wszystkiego spodziewać.

- Z wzajemnością.
Egzorcysta usiadł obok lalkarza, obrócony jednak głową w jego kkierunku. Tamten miał przez chwilę taki nieobecny wyraz twarzy, jednakże Mikhail pozostawił to bez komentarza i uśmiechnął się do Aoi'ego. Musiał przyznać, że istota obok niego była wyjątkowo urokliwa.
- Opowiesz mi coś o sobie, Aoi? Masz ładny głos.
Dtugie zdanie wypowiedział trochę ciszej zupełnie jakby nie chciał aby tamten to usłyszał, ale jednocześnie i przeciwnie. A skoro mieli spędzić ze sobą trochę czasu to wypadałoby się jakoś bliżej zapoznać, czyż nie?

Kiedy usiadł to spojrzałem na niego, z tej odległości to go widziałem bez problemu.
- Dziękuję za komplement.
Posłałem mu lekki uśmiech. Przystojny z niego facet, nie powiem, ale nie mogłem mu w pełni ufać.
- Jestem lalkarzem, mam ponad sto lat, jestem prawie ślepy.
Wymieniłem najważniejsze rzeczy, wolałem nie opowiadać wszystkiego.
- Teraz twoja kolej na opowiadanie.

Prawie ślepy? Czyli damy radę. - Pomyślał przypominając sobie dokładnie wszystko o tym, o czym uczył go jego mentor względem ślepoty. Z samego początku mu wyjaśniał w jaki sposób można tak normalnie żyć, tak więc z miłą chęcią może zaoferować mu swoją pomoc.
- Dobrze. Jestem egzorcystą, pochodzę z Francji gdzie wychował i wyszkolił mnie ślepy wuj, ja mam już trzy setki na karku.
Mikhail nie pomylił się i tym razem, że towarzysząca mu istota jest lalkarzem. Do tego częściowo ślepym lalkarzem. To był złe połączenie, gdyż wiedział jakie te stworzenia są kruche.

- Francja, piękny kraj.
Westchnąłem głęboko, niby nie znałem jego kraju, ale za to widziałem je na zdjęciach. Spojrzałem na niego uważnie, może i nie był taki zły.
- To dużo, pewnie wiele widziałeś. Ja osobiście widzę dobrze, ale na bardzo małe odległości.
Zaśmiałem się cicho i dźwięcznie, zawsze starałem się śmiać ze swojego wzroku, czasami tylko mi się to nie udawało.

Cichy śmiech chłopaka wręcz zmusił go do uśmiechu. Był bardzo uroczy i potrafił się cieszyć nawet mając tak poważną wadę, a to był bardzo wielki plus. On miałby pewnie kłopoty z prawidłowym funkcjonowaniem nie mogąc nic dostrzec, ale patrząc na jego poprzedniego opiekuna to najwyraźniej wystarczyło chcieć, aby móc.
- Bardzo piękny... zresztą jak Ty.

- Przesadzasz i nie poderwiesz mnie zwykłymi komplementami.
Zaśmiałem się cicho i przeczesałem włosy palcami. Nagle zaburczało mi głośno w brzuchu, no tak, w końcu nie jadłem nic przed przyjściem.
- Oj, no i wyszło, że jestem głodny.
Zażartowałem, miałem jakiś lepszy humor niż miałem wcześniej.

Słysząc głośne burczenie w brzuchu towarzysza, egzorcysta nie mógł się powstrzymać przed cichym śmiechem. Jeżeli może poznać więcej takich istot przez ten program, to znajdzie sobie zajęcie do końca życia.
- No to chodź do restauracji, bo się nam tutaj zagłodzisz na śmierć, a tego nie chcemy.

Pokiwałem głową i wstałem z łóżka.
- To chodźmy.
Przeciągnąłem się, mrucząc cicho i ruszyłem w stronę drzwi. Moje nici były po prostu wspaniałe i niezastąpione, gdyby nie one to pewnie byłbym uziemiony. Nie spieszyłem się, restauracja mi w końcu nie ucieknie, ale podłoga zawsze mogła zwiać mi spod nóg. Bez najmniejszych problemów usiadłem przy stoliku, który nam przypisano i zacząłem patrzeć co oni tutaj serwują.

Mikhail podążał wolnym krokiem za lalkarzem. Mimo słabego wzroku, bardzo dobrze sobie radził w nieznajomym otoczeniu. On nigdy nie zrozumie jak istoty takie jak Aoi dają sobie ze wszystkim radę. Istna czarna magia. Po chwili usiadł przy stoliku naprzeciw chłopaka z szerokim uśmiechem i wpatrywał się w istotę siedzącą przed nim.

Zamówiłem sobie jakąś chińską zupę i kilka innych, podobno smacznych, dań z tejże kuchni. Odłożyłem menu i skierowałem wzrok na swojego towarzysza. Nie widziałem go za dobrze, ale wiedziałem gdzie siedzi, więc mogłem spokojnie patrzeć w jego stronę.
- Czemu się zgłosiłeś na tą randkę w ciemno?
Zaciekawiłem się trochę, sam zrobiłem to z nudów, nie wiedziałem co robić, żeby nie zwariować i nie gadać z samymi lalkami.

- Znajomy znalazł ten program w internecie i przekonał mnie, żeby wziąć w nim udział. A Ty?
Może nie do końca tak to było, ale przecież prawdy mu nie powie. Założył się z Dustyn'em, że irbisołak nie zdoła poderwać Ace, zwierzołaka futballisty mieszkającego w tym samym mieście co przyjaciel egzorcysty. Tydzień po zakładzie dostał na e-maila zdjęcia obu mężczyzn, jak się całowali i obejmowali. Tak więc po przegranym zakładzie miał stawiać kumplowi obiad przy ich następnym spotkaniu, ale zamiast tego tamten zapisał go do tej całej "randki w ciemno". Mało ciekawa historia, dlatego też Mikhail oszczędził sobie całego jej opowiadania i powiedział mu to w skrócie, nie do końca zgodnie z prawdą.

Pokiwałem lekko głową, wyczuwałem, że nie mówił mi wszystkiego, ale nie musiał.
- A ja zgłosiłem się żeby nie zwariować. Mieszkam sam, jeśli nie liczyć lalek z porcelany, które robię, zacząłem z nimi rozmawiać i uznałem to za pierwszy krok do zwariowania.
Wyznałem i oparłem głowę na dłoni. Byłem strasznie samotny, ale jeszcze za bardzo nie zdziczałem. Chciałem ratować swoją psychikę.

- Nie mów, chyba nie jesteś aż tak samotny?
W życiu by nie podejrzewał, że taki uroczy chłopak może mieć aż taki problem. Gadał do lalek? Najlepiej gdyby zamiast niego był tu jego przyjaciel, gdyż on był znacznie lepszy od egzorcysty w wielu rzeczach, więc i najpewniej Aoi przestałby być takim forever alone. No może nie na zawsze, ale to dobry krok do zmiany. Jednak niestety był tutaj z nim Mikhail, który nie miał zamiaru zbytnio tracić dla lalkarza głowy, ostatnio na kilku imprezach dostał wycisk od kilku facetów i jego zapał trochę przygasł.

- Trochę jestem, od kilkudziesięciu lat mieszkam sam i jedyne co do tej pory nie pozwoliło mi zwariować to praca. Z moim słabym wzrokiem rzadko wychodzę, a najrzadziej w zimę, lód i ślepota nie idą w parze.
Zaśmiałem się cicho i usiadłem prosto. Po chwili do stolika podszedł kelner z jedzeniem. Podziękowałem mu za przyniesienie mi mojego obiadku i zabrałem się za jedzenie.

- A nie myślałeś może, nad zakupem psa przewodnika?
Mikhail miał bardzo duże znajomości wśród mężczyzn i znał takich, którzy zajmowali się tresurą wcześniej wspomnianych zwierząt, więc mógł Aoi'emu polecić kilku dobrych treserów. Najlepiej brać takie zwierzęta od zwierzołaków, gdyż oni byli w tym zawodzie najlepsi. A nie jednego takowego znał, znaczy bardziej w charakterze kochanków, ale co tam, przecież nie tylko tym człowiek żyje. Chyba.

- Myślałem, ale nie chcę takiego zwierzaka, aż nie stracę wzroku doszczętnie.
Powiedziałem po chwili namysłu i wróciłem do jedzenia. Nie chciałem być zależny od zwierzęcia, póki mogłem widzieć chociaż na taką odległość. Zjadłem do końca dość szybko i uśmiechnąłem się lekko, tak, robili tu pyszne jedzonko, nie było na co narzekać.

Albo był odważny, albo naprawdę potrafił sobie poradzić z takim wzrokiem. On by conajmniej nogi połamał w takiej sytuacji, ale na szczęście takie coś nie miało miejsca. Chociaż to mogło by być ciekawe, gdyż podczas treningów zwykle zasłaniał oczy jakąś chustą by zdać sięcna swoje zmysły i może tak samo jest w codziennym życiu?
- Muszę Ci powiedzieć, że jesteś dosyć niezwykły. I pod względem wyglądu, również charakteri a najbardziej swoich zdolności - ja bym sobie nie potrafił tak dobrze radzić jak Ty, nie z takim problemem.

- Dzięki za komplement. Wiele lat już żyję z takim wzrokiem, więc nauczyłem się sobie radzić.
Posłałem mu lekki uśmiech, nie uważałem tego za jakieś wyjątkowe. Nauczyłem się z tym żyć i zawsze starałem się uważać na drogę, po której idę.
- Od sześćdziesięciu pięciu lat muszę nawet sobie sam ze wszystkim radzić bo rodzice nie żyją.
Dodałem po chwili namysłu i oparłem głowę na dłoni.