Kawiarnia/ herbaciarnia "A Cup For Me"

- Ah, chyba, że tak. - Odparł tylko. Cóż, Agaron nie mógłby tak żyć, no. Okej, lubił, a nawet uwielbiał siedzieć w domu, ale nie było to żadnym przymusem. Musieć, musieć. To głupie. No.... Nie ważne.
-Nie ma nawet najmniejszego problemy. A skoro namawiasz mnie jeszcze obiadem, to jestem jak najbardziej za. Tylko ostrzegam... Potrafię naprawdę dużo zjeść. - Na te słowa zaśmiał się cicho. No tak. Chyba nie ma bardziej żarłocznego elfa od Agarona. Aż dziw, że miał tak dobrą sylwetkę! Dzięki wielkie dobremu metabolizmowi. Co on by bez niego zrobił, no. Pewnie wyglądałby jak beczka. Chociaż w sumie nigdy sam nie spotkał się z grubym elfem. Może to po prostu zasługa jego rasy? Dopił swą herbatę i odstawił pusty już kubek na stolik.
-Więc, jestem gotowy

- Mam spore zapasy, rzadko chodzę na zakupy.
Wstałem z miejsca i poszedłem zapłacić za swoją herbatę i wróciłem do Agarona z lekkim uśmiechem.
- To chodźmy, proszę tylko o asekuracje jakbym wlazł na lód przypadkiem.
Złapałem go za rękaw i pociągnąłem do wyjścia, może i byłem ślepy ale drogę do domu znałem na pamięć. Nie ważne ile on jadł, ważne że mogłem go trochę ugościć, na pewno będzie cieplej u mnie niż na dworze.

(z/t x2)

Egzorcysta przybył w to miejsce w towarzystwie anioła. Mogli sobie tutaj spokojnie usiąść i odpocząć, znaczy się to pierwsze to nie do końca, gdyż istniało ryzyko zaatakowania Mikhaila. Kiedy usiadł przy stoliku, naprzeciw Samuela miał się do niego odezwać, ale wtem zadzwonił jego telefon. Spojrzał na ekran komórki.
- Przepraszam Cię, muszę odebrać. - Powiedział o czym wstał, odwrócił się i odebrał. - Oczywiście. Tak jak obiecałem, za tydzień, będziesz miał już swój towar. Tak. Heh... Robienie z Tobą interesów to czysta przyjemność, mój Lordzie. - Mówiąc to rozłączył się i wrócił na miejsce. - Wybacz, zleceniodawca.

Spokojnie zająłem miejsce przy stoliku i oparłem ramiona o blat stolika. Kiedy zadzwonił jego telefon, skinąłem tylko obojętnie głową i przez cała rozmowę nie odrywałem od niego spojrzenia. Nie tam, żeby mi coś przeszkadzało, mój towarzysz wyglądał na zapracowanego człowieka. Ale kto nazywa normalnie pracodawcę "mistrzem"?
- Nie ma sprawy - odpowiedziałem szybko, gdy Mikhail wrócił do stolika. W sumie było tak bardzo przujemnie. We dwójkę, w przytulnej kawiarence...
- Wiesz już, co chcesz zamówić? - zapytałem po chwili, zerknąwszy na teoretyczną kartę dań. Zwracając się ponownie do Mikhaila zwróciłem uwagę na to, jaki ładny kolor miały jego oczy.

- Tak. A Ty?
Mikhail musiał tylko pamiętać dostarczyć istocie,.z którą rozmawiał, broń na umówione miejsce. No, a po za tym to miał spokój, pomijając tamtą szajkę demonów. No, ale teraz miał ciekawsze zajęcie. Miał okazję do bliżzego zapoznania się z aniołem, na co liczył, gdyż jego wygląd przyciągał egzorcystę niczym magnes.

Pokiwałem potwierdzająco głową i blado się do niego uśmiechnąłem.
- To ciastko, figurujące w karcie jako "torcik anielski" wygląda nieźle - stwierdziłem. Nie, żebym jakoś znowu lubił podkreślać swoją rasę, chociaż... No tak, skrzydła uważałem za swój jedyny atut, chyba jednak lubię się nimi chwalić. Aż szkoda, że teraz musiały być schowane.
- No i jeszcze skuszę się na filiżankę gorącej czekolady - dopowiedziałem po chwili namysłu. A co mi tam, na diecie nie jestem i nigdy nie byłem. W sumie to nawet nie musiałem dbać o linię. Mogłem jeść, co chciałem i nie przytyć. No bo czy widział ktoś kiedyś anioła z nadwagą?

Egzorcysta po chwili powtórzył kelnerce zamówienie chłopaka, a dla siebie zamówił tylko kawę. Jakoś mu się odechciało słodkości. Torcik anielski dla anioła, dziwnie to jakoś brzmiało, ale nie skomentował tego. Niech se bierze co chce, przecież nie może mu tego zabronić i tym bardziej ze względu na rase. Rasistą nie był, w każdym razie nie wszystkie rasy uważał za złe, napewno nie anioły.
- Czym zajmujesz się na co dzień? Pracujesz gdzieś, uczysz się?

Jakoś nie mogłem (nie chciałem?) oderwać od niego spojrzenia. Sam się sobie dziwiłem, zwykle nie gapiłem się ostentacyjnie na ludzi. Może po prostu w nim było coś szczególnego, ciężko stwierdzić.
- Uczę się, a przynajmniej staram się uczyć. W tym roku rozpocząłem naukę w liceum - odpowiedziałem lekko. Nagle nasunęła mi się pewna wątpliwość, czy aby przypadkiem mój towarzysz nie jest ode mnie starszy o całe stulecia. Wyglądał młodo, ale magia czyni cuda. Już nie raz spotykałem podobne wieloletnie istoty, które przypominały nawet nastolatków. Ściągnąłem lekko brwi i utkwiłem w nim niepewne spojrzenie.
- Może to zabrzmi dziwnie - zacząłem, maltretując jak zwykle swoje bransoletki. - Ale ile ty właściwie masz lat? Wiesz, chcę się po prostu upewnić, czy aby nie dzieli nas jakieś milenium, albo coś...

Słysząc pytanie anioła, Mikhail zaśmiał się cicho. No to najwyraźniej wyjdzie teraz na staruszka, gdyż tamten najwyraźniej był w wieku ludzi chodzących do liceum. Jeżeli miał rację, to dzieliła ich spora różnica wieku.
- Ech, no stary jestem... 320 lat już przeżyłem.

Gdybym miał pod ręką coś do jedzenia, zapewne bym się zakrztusił. Zamiast tego tylko wytrzeszczyłem na niego oczy i uśmiechnąłem się szeroko.
- No... To nieźle się w takim razie trzymasz - skomentowałem pogodnie, ale zanim zdążyłem powiedzieć coś jeszcze, kelnerka wróciła do stolika z naszymi zamówieniami. Taak, to ciastko to był jednak doskonały wybór. Delikatnie skubnąłem je widelczykiem i już po chwili upewniłem się, że w smaku również było perfekcyjne.
- Powiedz mi, wszyscy magicy żyją tak długo, czy stosujesz kremy odmładzające? - zapytałem po chwili, znowu podnosząc wzrok na Mikhaila. Dobry humor wyjątkowo mnie nie opuszczał.

- Zwykle magowie żyją tak do 600 lat.
Mikhail upił łyk swojej kawy. Dawka kofeiny dobrze mu zrobi, w każdym razie nie zaszkodzi. Chłopak był bardzo radosny, właściwie to pełen życia. Może to przez to egzorcysta słusznie uznawał go za młodego? Ale kto tam wie co się mogło uroić w tej jego łepetynie.
- Ale i tak korzystam z eliksirów odmładzających.

Bezwiednie poruszyłem ustami, jakby powtarzając głucho słowo "sześciuset". Zaraz jednak odrzuciłem od siebie druzgocącą myśl, że mój rozmówca mógłby być aż tak stary i przez chwilę milczałem, rozkoszując się moim ciastkiem. Szkoda, że wcześniej nie miałem okazji znalezienia tej kawiarni, chociaż gdybym tylko chciał, pewnie od razu bym na nią trafił. Jakoś tak z natury wybierałem zwykle ustronne miejsca. Aż cud, że w ogóle czasami udawało mi się kogoś spotkać.
- Używanie magii musi być wielce pomocne - stwierdziłem melancholijnie, zerkając na Mikhaila. - W ogóle bycie magiem przynosi pewnie o wiele więcej korzyści, niż urodzenie się aniołem.

- Nie do końca. Ja akurat jestem egzorcystą i jedyna magia jakiej używam to ta bitewna, ale na co dzień nie korzystam z niej. My natomiast mamy wielką moc i możliwości, ale to jest według mnie zarówno zaletą jak i wadą. Na ciemną stronę zwykle przechodzi mała część nas, ale nawet jeden egzorcysta po ciemnej stronie może być groźniejszy od stada demonów.
Osobiście to on nigdy nie walczył z jakimś ze swoich pobratymców, ale bardzo dużo słyszał o tym od starszych magów. A większość znanych mu takich osobników była bardzo szkodliwa i co najważniejsze - niezwykle silna. Zwykle magicy nie zwracali na to uwagę, gdyż walczyli ramię w ramię, ale kiedy dochodziło do konfrontacji między nimi, okazywało się że to nie było wcale aż tak proste jak walka z młodym demonem.

Cały czas uważnie go słuchałem i w sumie dopiero po dłuższej chwili zdałem sobie sprawę, że nieco bezczelnie gapię mu się prosto w oczy. Szybko odwróciłem zatem wzrok i udałem, że skupiam się na swojej filiżance czekolady. Marny ze mnie aktor.
- To w sumie całkiem interesujące. W szkole... nie uczą mnie o podobnych sprawach - powiedziałem z przelotnym uśmiechem. - Gdybym pytał o coś głupiego, to możesz mi to śmiało wypomnieć. Głupie pytania to moja specjalność.
Zerknąłem na niego z leciutko uniesionymi brwiami.
- Jeżeli ty też chcesz coś o mnie wiedzieć, to nie krępuj się - dodałem już weselej.

Mikhail nie miał nic przeciwko temu, aby anioł dalej wpatrywał się w jego oczy. Nawiązywali dzięki temu kontakt wzrokowy, dzięki któremu mógł zrozumieć więcej niż podczas dłuższej rozmowy. Teraz już wiedział, że chłopak jest milczkiem, raczej spokojnym. Albo to już wcześniej spostrzegł.
- A gdzie się uczysz? W ludzkiej szkole, czy takiej specjalneh dla aniołów? Bo widziałem w życiu dużo tych drógich, ale z tym, że dla wszystkich ras.

- W zwyczajnej - odpowiedziałem od razu w lekkim zamyśleniu. - Kiedyś, zanim przyleciałem na Memente, uczyłem się w normalnej szkole w Paryżu i chyba dlatego tutaj też wstąpiłem do takiej.
Zerknąłem na niego krótko, po czym dokończyłem swój torcik.
- Może to dziwne - stwierdziłem po dłuższej chwili milczenia. - Ale jeszcze nigdy nie spotkałem żadnego innego anioła, tylko o nich słyszałem. Chociaż w sumie to ja znam niewiele osób... Raczej jestem typem samotnika. Samotność nigdy mi nie przeszkadzała, znaczy się ostatnio trochę zaczęła mi ciążyć tak po prawdzie i...
Zamrugałem szybko, powstrzymując ten dziwny słowotok, zanim powiedziałem coś niewłaściwego. Od kiedy to ja mówię innym o tym, co myślę? Nerwowo zastukałem paznokciami w blat stolika.
- Wybacz. Nie każdy chce słuchać wywodów nastoletniego anioła.

- W porządku, miło, że się przede mną otworzyłeś.
Mikhail uśmiechnął się do niego przyjaźnie i napił się kawy. Dobrze, że trudno było go wymęczyć, gdyż po całej nieprzespanej nocy pewnie by teraz leżał nieprzytomny na stole.

Przez chwilę patrzyłem na niego niepewnie znad swojej filiżanki. Chodziła mi po głowie myśl, że mógłbym się przed nim otworzyć jeszcze trochę bardziej, ale chyba nie byłem do tego zdolny. Jeszcze nie.
Napiłem się czekolady, opróżniając filiżankę prawie do połowy i oblizałem wargi.
- Przyjemnie mi się z tobą rozmawia - powiedziałem szczerze, delikatnie się do niego uśmiechając. W sumie to ja zawsze mówiłem szczerze. Głupia anielska przypadłość.
- Wiesz, w kawiarni nie będziemy siedzieć wiecznie. Nie miałbyś może ochoty jeszcze gdzieś potem pójść? To znaczy, nie narzucam ci się, jak nie chcesz, to nie, ale byłoby... miło.

- Mi z Tobą również.
Dopił swoją kawę do końca i wpatrzył się w chłopaka. Sama świadomość, że zdobył zaufanie chłopaka napawała go radością. Bez problemu zauważył jak nieufną i nieśmiałą osobą był ten słodziak, ale mimo to udało mu się go do siebie przekonać.
- Pewnie. To... - Niestety Mikhail nie skończył, gdyż przeszkodził mu ponownie dzwonek od telefonu. Wyszeptał jakieś przekleństwa, ale miedy spojrzał na wyświetlacz komórki znacznie spoważniał. Odebrał bez zastanowienia, ale nie ruszył się z miejsca. - Słucham? ... że kiedy? Jestem zajęty... ale... tak, oczywiście... - Mikhail westchnął cicho i rozłączył się. - Przepraszam Samuelu, ale nie dam teraz rady. Muszę lecieć do Aikawy, bo pilnie potrzebuje mojej pomocy. Może spotkamy się po południu, w lesie wschodnim przy jeziorze? Bo niestety, ale naprawdę nie mohę teraz...

Co prawda odrobinę zasmucił mnie fakt, że mój towarzysz musiał teraz gdzieś uciekać, ale nie miałem mu tego za złe. Skoro ktoś tam potrzebował jego pomocy, nie miałem prawa go zatrzymywać. Uśmiechnąłem się tylko i ze zrozumieniem skinąłem głową.
- Nie ma problemu - zapewniłem spokojnie. - Będę cię zatem oczekiwał nad jeziorem.
Zlożyłem ręce na stoliku. Zbyt łatwo zgadzałem się zawsze na prośby innych. Głupia, anielska natura. Pocieszała mnie przynajmniej myśl, że mimi wszystko miałem jeszcze szansę na zobaczenie później Mikhaila.

- Przepraszam Cię za to, naprawdę głupio wyszło. - Powiedział jeszcze i wymusił na sobie uśmiech. - Do zobaczenia. A, trzymaj, na rachunek. Reszta dla Ciebie.
Egzorcysta dał aniołowi dwa razy tyle ile powinni zapłacić, ale dobra tam. W końcu reszta dla niego, ne? No, a on się raczej spieszył, więc nie czekając na nic wyszedł pospiesznym krokiem z lokalu, po czym pobiegł.
zt

W zdumieniu przeliczyłem zostawione przez niego pieniądze i wzruszyłem sam dla siebie ramionami. Pośpiesznie dopiłem swoją czekoladę i poszedłem zapłacić. Widząc, jak wiele pieniędzy mi jeszcze zostało, wrzuciłem trochę do słoika z napisem "napiwki", stojącego przy kasie. Taki drobny gest uprzejmości. Wreszcie opuściłem lokal i z rękami w kieszeniach ruszyłem przed siebie w bliżej nieokreślonym kierunku. W głowie powtarzałem tylko: jezioro w lesie...
[z/t]

Och, błoga chwilo odpoczynku! Jak dobrze, żeś zajęła się Asmodeuszem. Jego ostatnie dni były ciągłą harówą wzbogaconą lekkim brakiem inspiracji. Od miesiąca był w trakcie malowania ogromnego dzieła na płótnie, które zamierzał następnie umieścić w swym Zakątku Rozkoszy, aby dodać nieco życia w jednej z sal. I może powinien teraz pracować nad tym w swym pałacu, ale wolał poprzechadzać się nieco po mieście. W normalnych warunkach zszedłby do Piekła, ale nie miał ochoty na dzikie popijawy z hybrydami. Właśnie, właśnie... Czyż Alastor nie miał wysłać mu do roboty jakiegoś pyskatego chłopięcia? Musi koniecznie odwiedzieć burdel i porozmawiać z Lust'em. Cóż, jeśli chłopiec już tam był; najpewniej przyjmował chrzest. Jaka szkoda.
Asmo zatrzymał się w ulicznej kawiarence. Ciepło, przytulnie, choć ani trochę modnie. Dziwnie sceptycznym spojrzeniem zmierzył przestrzeń, ale dostrzegając samotny fotel w samym kącie, zaraz się rozweselił.
Gdy usiadł, założył nogę na nogę i mrugnął przelotnie do kelnerki. Nie trudził się zmianą wizerunku na ludzki. Emanował seledynowym kolorytem swych loków, fioletem oczu i mlecznobiałą skórą. Cóż z tego?
- Złotko, olbrzymią kawę z mlekiem i toną cukru, jeśli można. Jeśli nie macie litrowych filiżanek... Po prostu podaj mi cztery - powiedział takim głosem, jakby robił jej przysługę. Jednak była w tym tonie jakaś słodycz, która usidlała sobie rozmówców. Gdy złożył zamówienie, rozparł się wygodnie i rozejrzał dokoła. Ach, błoga chwilo odpoczynku!

Cały ten stres spowodowany tamtym incydentem z Tośkiem mocno zadziałał na Lena. Właściwie to musiał to jakoś odreagować w jakimś spokojnym i cichym miejscu. Chociażby poprzez samo napicie się czegoś ciepłego. Niby mógł się napić w domu, ale trochę się bał, że ukochany znowu przywlecze się w pół żywy. No to było głupie bo bardzo nierealne. Bo w końcu to było tylko raz i był po za tym bardzo dobrym egzorcystą, więc jego głupia wyobraźnia powinna chociaż na chwilę przestać działać. Usiadł sobie po środku kawiarni i zamówił sobie kawę z mlekiem. Wbrew pozorom nawet szybko udało mu się ogarnąć, popijając przy tym kawę. W końcu nic złego nie mogło się stać. Toushin był cały, a on sobie pił spokojnie kawe. Wszystko w jak najlepszym porządku.

Nie minęło dużo czasu, aż Asmodeus doczekał się upragnionej kawy. Ach! To ona powinna być napojem Bogów, a nie jakaś zwykła, podrzędna ambrozja. Znudzonym spojrzeniem wodził po twarzach obecnych w kawiarni ludzi, nie zatrzymując się przy nikim na dłużej. Ludzkie piękno było dla niego ważne, ale zapamiętywał je w ułamku sekundy.
Mniej więcej w tym momencie w kawiarni pojawił się zwierzołak. Zjawisko normalne, skrajnie nieinteresujące, gdyby nie fakt, że był zestresowany jak diabli. Ach, Asmo był ciekawskim demonem, który uwielbiał znać wszystkich ze sfery magicznej, coby wiedzieć komu pomagać lub pod kim dołki kopać. Bez zbędnych ceregieli wstał więc i ukazując cholernie obcisłe spodnie oraz dopasowaną do oczu tunikę podszedł do jego stolika, opierając dłonie o oparcie wolnego krzesła. Zacmokał sceptycznie.
- Drogi lisi chłopiec nie wie, iż w momentach stresu, kawy się pić nie powinno? - zapytał, siadając i rozpierając się wygodnie. - Tylko pogorszysz swą sytuację. Tut - tut - tut, nie szukasz może pracy? - zmienił nagle temat, zmrużonymi oczyma mierząc parametry chłopaka. Cóż, nie miał wielu zwierzołaków w swej krainie rozkoszy. - Byłbyś idealną lisią lolitką. - I mrugnął w swój figlarny sposób, upijając łyk swej kawy.