EVENT "RANDKA W CIEMNO" PARA CZWARTA: LEN ASTUS I HIROSHI!

Len zazwyczaj wolał unikać takich miejsc ze względu na niezbyt gruby portfel, ale raz na jakiś czas chyba można się trochę pobawić, zgadza się? Usiadł przy jednym z wyższych stolików i spojrzał na swo puste miejsce przed sobą. Chwilę poczeka na towarzystwo, to też kiedy tylko podszedł do niego kelner to zamówił dwie lampki wina. Nie ruszył jednak alkoholu intensywnie myśląc jak ma spędzić dzisiejszy wieczór i noc. Trochę się denerwował, ale prawdopodobnie niepotrzebnie. Przecież nikt go tutaj nie zje. Chociaż patrząc na niego można by mieć na to ochotę, gdyż był ubrany w typowo galowy strój i dodatkowo wypsikał się markowymi perfumami męskimi, które zakupił i wykorzystał specjalnie na te okazję.

Oczywiście Hiroshi do jakoś specjalnie kasiastych również nie należał. Szczególnie, że mieszkał sam i jeszcze się uczył. Wiadomo pracował w kawiarni, ale nie oszukujmy się - nie były to jakoś szczególnie wysokie zarobki. Kot rzadko kiedy mógł sobie pozwolić na zakup czegoś fajnego.
Do lokalu wszedł z nadzieję, iż wylosowany towarzysz nie musiał jakoś specjalnie długo na niego czekać. W końcu pierwsze wrażenie wypadałoby zrobić dobre? Oczywiście kotołak nie wiedział z kim to będzie miał przyjemność spędzić dzisiejszy wieczór... Wychodził jednak z założenia, że warto zawsze poznawać nowe osoby, bo może z tego wyniknąć nawet jakiś bliższy kontakt. Przyjaźń czy coś w ten deseń. Rozumiemy się?
Od razu został pokierowany do odpowiedniego stolika. Zastrzygł lewym uchem, widząc istotę z którą to będzie mu dane dzielić czas. No, ładnie ten się wypachnił, trzeba przyznać. Jego wyostrzone kocie zmysły potrafiły to docenić. Sam Hiroshi był ubrany dość... Luźno, biorąc pod uwagę to miejsce. Miał na sobie czarne trampki, proste czarne spodnie, białą koszulkę i na to marynarkę. Oczywiście miał też płaszcz ale ten zostawił przy wejściu.
- Cześć. - Rzucił w końcu, posyłając lisowi delikatny uśmiech. Co jak co, ale Hiroshi zawsze był miły i nikogo z góry nie oceniał. Za do mu można było bić brawa.
- Jestem Hiroshi. - Wyciągnął dłoń w jego kierunku, przechylając głowę delikatnie na bok. Zupełnie tak jak to miał w zwyczaju.

Zamyślony zwierzołak nie zwrócił uwagi na zbliżającą się, niewyraźną postać. Nie miał na nosie okularów, więc nie widział jak tamten tu podchodził. Było to dokuczliwe, gdyż teraz było to tak jakby tamten wyrósł z pod ziemi. Zlustrował go z bliska uważnie wzrokiem i zaczął się zastanawiać czy aby czasem nie przesadził ze swoim ubiorem. Odganiając wszystkie myśli powrócił do rzeczywistości i razspojrzał w oczy chłopakowi.
- Cześć. - Przywitał się z uśmiechem i uścisnął jego dłoń, wstając przy tym. - Nazywam się Len.

Len nawet nie powinien się nad tym zastanawiać! Hiroshi pewnie ubrałby się bardziej elegancko, gdyby nie fakt, iż najzwyczajniej w świecie nie posiadał żadnego garnituru. Nawet gładkie koszuli nie mógł znaleźć! Być może to przez ten jego bałagan w domu, ale nieważne.
Szczerze mówiąc fakt, iż towarzysz okazał się zwierzołakiem mile zaskoczył tego kota. Zawsze to jakaś możliwość by lepiej poznać swoją rasę prawda? Oczywiście różnił ich gatunek, ale to właśnie było ciekawe.
- Miło mi Cię poznać. - Potwierdził swoje słowa pewnym skinieniem głowy. Po tym zajął miejsce na jednym z krzeseł przy stoliku, tym naprzeciw lisa.
- Mam nadzieję, że nie musiałeś zbyt długo na mnie czekać.

- Mi Ciebie również.
Zwierzołak usiadł z powrotem na miejscu nastawiając do pionu uszy. Ze względu na swoją pracę bardzo często miał okazję widywać istoty różnych ras, ale tak na dłuższą metę to żadnego z nich nie znał. Zresztą rzadko kiedy miał okazję się bliżej zapoznać z jakimś zwierzołakiem. Miał zresztą i tak szczęście, bo natrafił na fajnego - pod względem wyglądu - chłopaka. Zawsze mógł trafić gorzej.
- Nie, zaledwie kilka minut. - Odparł i wziął łyk wina ze swojej lampki.

Uśmiechnął się nieco szerzej i pewniej, słysząc słowa lisa. No cóż, oby całe to ich spotkanie było dla obu przyjemne! Nawet jeśli upłynie na samej rozmowie to i tak nie zaszkodzi by było miłe, prawda? Hiroshi poprawił się na krześle, opierając wygodnie o oparcie. Jak to kot był okropnie wygodnicki i często się poprawiał by znaleźć najwygodniejszą pozycję.
-Um, to dobrze. - Odgarnął kosmyk włosów z twarzy i przymrużył nieco oczy, patrząc uważnie na towarzysza.
- Więc...Może trochę oklepane, ale czym się zajmujesz? - Zapytał w końcu, chcąc jakoś nawiązać rozmowę. No i był po prostu ciekawy, tego nie ma co ukrywać. Odwrócił się na chwilkę by poprosić kelnerkę o karty, Troszkę zgłodniał.

- Niczym ciekawym, jestem zwykłym kelnerem.
Propo swojej pracy to nie było w tym temacie nic ciekawego do mówienia. Nie ma przecież nic ciekawego w noszeniu dań i sprzątaniu ze stołów, zgadza się? Nie wiedział jednak, że kotołak w podobny sposób zarabiał na życie. Niby prosta robota, ale można było się za to utrzymać. Automatycznie przeniósł spojrzenie na postawioną przed nim kartę, jeszcze nie wiedząc co za mówić. Tylko, że on jeszcze nawet nie otworzył danego przedmiotu.
- A Ty? Jak pracujesz?

-Serio? - Wydobyło się z ust kotołaka, który zareagował na tę wiadomość z lekkim szokiem. Co za zbieg okoliczności! Ha, to pewnie będzie tak, że spędzą trochę czas na narzekaniu na okropnych klientów, a wiadomo... Jeśli się było kelnerem to dość często się na nich trafiało.
- Właściwie... To też jestem kelnerem. W kawiarni. - Skinął głową, otwierając kartkę, która przed chwilą przed nim wylądowała. Problem był taki, że Hiro uwielbiał sushi, więc zdecydowanie się na coś konkretnego nie będzie łatwe.
- I dorabiam sobie robiąc kolczyki. Taka moja mała pasja. - Uśmiechnął się na samą myśl, unosząc wzrok znad karty. Cóż, kotek gdyby mógł to robiłby też tatuaże, ale niestety do tego brakowało mu talentu plastycznego. Taka szkoda...

Lisołak nie zrozumiał o co mu chodziło z tym "serio?". To aż takie dziwne, że pracuje się jako kelner? Dopiero kiedy dowiedział się o zajęciu Hiroshiego, sam o mało co niepowiedział tego samego słowa. No to będą mieli wiele tematów do rozmów, chociażby na sam temat klientów. A dobrze pamiętał takiego jednego przez którego dostał poważne ostrzeżenie od szefa, jedną nogą będąc jeszcze w restauracji a drugą na smutnym bezrobociu, ale na szczęście udało mu się później z tego bagna wygrzebać.
- Ja pracuję w restauracji. - Dopowiedział tylko do swojej poprzedniej wypowiedzi i ponownie się odezwał. - O, to akurat ciekawe. A prgdzie je robisz?

Zaśmiał się cicho, kręcąc przy tym delikatnie głową. No proszę. Będą się mogli podzielić swoimi najciekawszymi przygodami z klientami. W końcu Ci w kawiarniach i restauracjach bywali różni, a wiadomo. Praca w tym obu lokalach wyglądała w sumie nieco inaczej. Wbrew pozorom najgorsze wspomnienie Hiroshiego z pracy wiązało się z jedną ze starszych babuniek. Wszyscy wiedza jakie one są. Niby takie niewinne, a jak przyjdzie co do czego to najwięcej hałasu narobią i problemów o nic. I to jeszcze gdyby Hiro chociaż pomylił zamówienie czy coś. Gdzie tam znowu! To było naprawdę bezpodstawne wyzywanie biednego kelnera.
- Tak dla zrozumienia, przekłuwam innych, a nie że wyrabiam kolczyki. Do tego drugiego się nie nadaję. A przekłuwaniem zajmuję się w domu. Zamawiam sterylne igły, kolczyki, płyny, duperele. Wszystko cacy. Zawsze to jakiś grosz więcej. Trzeba się jakos utrzymać.

- Pewnie, przecież grosze dają za te naszą robote. Ja daję rade żyć tylko z tego, bo i tak nic innego mi zbytnio nie wychodzi.
W dodatku często trafiali się złośliwi klienci, którzy wszystko obgadywali i komentowali, że momentami miał ochotę przywalić im z tecy. Jednak ntylko kilka razy zdarzyło mu się napluć takim osobnikom do jedzenia, za ich chamskie zachowanie. Byli natomiast i tacy, którzy nie utrudniali w żaden sposób a nawet zostawiali napiwek. Niestety takich osób było coraz mniej, przez co ta na pozór prosta praca była harówą gorszą od tej w kamieniołomach.

-Wiesz, najważniejsze to znaleźć sobie jakąś pasję w życiu. Te czasem też potrafią przynosić zyski, tak jak to moje kolczykowanie. - Uśmiechnął się do niego pogodnie, kiwnąwszy przy tym głową. Faktycznie, praca kelnera nie należała do najprzyjemniejszych, ale jednak Hiroshi ją lubił.
- Wiesz, gdybym nie był mięczakiem, to pewnie większość klientów tej kawiarni po prostu stłukłbym na kwaśne jabłko. Ja nie wiem jak tacy ludzie sobie znajdują partnerów czy coś... No chyba,że dopiero na starość się robią tacy marudni. - Oho! Zaczęło się. Kotkowi włączył się tryb gadulstwa. Cieszmy się przynajmniej, że to nie było jakoś specjalnie przesadzone. Jeszcze!

- Doskonale Cię rozumiem Hiroshi. U mnie w restauracji pełno jest takich szuj co to truć życie tylko potrafią. Chcą to, tamto, ja nie mam nic przeciwko żeby im to nosić, to przecież moja praca, ale jak można wybrzydzać coś co się samemu zamawiało w dodatku obrażając wszystkich w zasięgu wzroku? To jest normalnie paranoja i gdyby tam była na miejscu strzelba, to już bym siedział za kratkami.
Len mógł w tym temacie nawijać bez końca, gdyż miał bardzo duże doświadczenie z takimi osobnikami i chęć pozbycia się ich z lokalu, w którym pracował, była większa niż jego zapotrzebowanie na słodycze. Nigdy nie pojmie jak można wytrzymać z tak marudną istotą żeby założyć rodzinę, albo chociażby się zaprzyjaźnić. Aż dziw bierze, że to ludzie przeżyli te ileś tam tysięcy lat i nadal są dominującą rasą na tej planecie. No po prostu niemożliwe.

- No dokładnie. Albo oni coś zamówią, a potem wrzeszczą na cały lokal, że nie to chcieli, że co ja im próbuję wcisnąć i tak dalej. Ile ja już razy naplułem komuś do kawy czy coś. Powinienem czuć się z tym okropnie, ale... Jakoś się nie czuję. Ta satysfakcja kiedy piją kawę z moją śliną. - Zaśmiał się cicho i poruszył przy tym lewym uchem, w dość zabawnym geście. Ponownie otworzył kartę, starając się skupić na liście przysmaków, jednak niezbyt mu to wyszło.
- Całe szczęście, że zdarzają się też mili klienci, inaczej już dawno rzuciłbym tę robotę. - Skinął głową, umacniając swoje słowa. Westchnął cicho i przeczesał włosy palcami, patrząc na lisołaka.
- Zamówimy coś może, hm? Trochę zgłodniałem. - Zrobił przy tym minę dzieciaka, który miał zaraz dostać przepysznego lizaka. Po prostu lubił jeść, no!

Lisołakrozumiał go jak mało kto, przecież i jemu zdarzało się napluć klientom do jedzenia. Nie żeby jemu sprawiało to jakąś szczególną satysfakcję, ale zemsta, gdyż tak on to nazywał, była słodka. Może nie tak jak czekolada, ale zawsze to coś. Kiedy tylko usłyszał kolejny tekst Hiroshiego, Len zaśmiał się cicho pod nosem.
- Tylko nie waż mi się narzekać na jedzenie.

- Na jedzenie? Chyba żartujesz! Ja to lubię jeść, więc się nie obawiaj. Jak coś mi nie smakuje, to wiesz. Nie jem i tyle. - Uśmiechnął się do niego ciepło. W końcu przeczytał tą całą kartę decydując się na razie na tradycyjną zupę miso. Potem sobie najwyżej weźmie coś jeszcze, o! Tak, dobry pomysł, bardzo dobry. Hiro odwrócił się na moment by zawołać kelnera.
- Ja poproszę zupę miso. - Rzucił, gdy mężczyzna podszedł do ich stolika i skinął przy tym głową. Zarz przeniósł wzrok na towarzysza.
- A Ty co bierzesz?

- Ja poproszę Dango z zieloną herbatą i Daifuku.
Bardzo lubił daifuku. Ogólnie to przecież kochał słodycze, lizaki, czekolady, misiożelki, ciastka... na przykład to daifuku. Zamówione potrawy nie były zbyt treściwym posiłkiem, jednakże Len nie był aż tak ekstremalnie głodny żeby objadać się sushi i ryżem jak to miał w zwyczaju, gdyż lubił również sam ryż, bez niczego, ewentualnie z jakimś słodkim syropem, ale to bardzo rzadko. Hiroshi twierdził, że lubi jeść i nie będzie marudził, pożyjemy zobaczymy.

-Dobry wybór. - Zaśmiał się cicho. Może i faktycznie to co zamówił towarzysz nie było jakieś specjalnie pożywne,ale Hiro z pewnością nie zamierzał tego kwestionować. Jakżeby mógł? Pewnie ten miał po prostu na to ochotę, albo po prostu nie był głodny. Co tu myśleć?
- Opowiesz mi coś jeszcze o sobie? - Uśmiechnął się do niego ciepło, poprawiając swoją marynarkę w jakimś dziwnym odruchu. Cóż... Fajnie by było go trochę lepiej poznać.

- Pewnie, ale nie mam zbytnio o czym mówić. Po za tym co już wiesz to mam słaby wzrok i nie widzę na duże odległości, mam słabą pamięć no i umiem gotować. I tak na marginesie to lubię słodycze.
Len nie pochwalił się tylko talentem rysunkowym, ale według niego był on mniej ważny. Tak naprawdę sam się pod tym względem nie doceniał i uważał to za zwykłe, proste zajęcie. Być może miał i talent malarski, ale tego nie można było stwierdzić, gdyż w życiu na oczy płótna nie widział.

- Słabą pamięć? Ja w sumie też. Często zapominam o czymś ważnym, o błahostkach już nie mówiąc. - Zaśmiał się cicho kręcąc przy tym głową. Oparł łokieć na stoliku, a brodę na dłoni i tak sobie patrzył na Rozmówcę.
- Gotować? O to może kiedyś razem nam się uda nawet coś ugotować. Ja to w sumie bardzo lubię robić. Wiesz... Jak się ma same siostry, to się z nimi dużo w kuchni siedzi. - Roześmiał się wesoło, poruszając śmiesznie uszami.

Len również się cicho zaśmiał, gdyż zabawne było to jak poruszył uszami mówiąc jeszcze o tyn gotowaniu. On to robił bo lubił, a po za tym coś musiał jeść. Zastrzygł prawym uchem obserwując kotołaka, po czym wyobraził sobie ich "kuchenne rewolucje". Całkiem ciekawy pomysł, przydałoby się zgadać innym razem żeby coś razem upichcili.
- Ja tam lubię gotować, po za tym sam sobie muszę szykować jedzenie.

Tak, to była całkiem przyjemna perspektywa. Już widzę o ich wspólne gotowanie. Znając kota, to pewnie skończyliby cali ubrudzeni mąką czy czymś tam jeszcze. Tak już było, jak się chciało z kotkiem gotować.
-Teraz też gotuję sam dla siebie, odkąd się wyprowadziłem z rodzinnego domu. No, ale tak czy siak zawsze z mamą czy siostrami siedziałem w kuchni i pomagałem gotować. Cóż, dzięki temu nie jem żarcia z puszki. - Uśmiechnął się radośnie, na samo wspomnienie swojej rodzinki. Zaraz kelnerka przyniosła im jedzenie. Hiro podziękował jej skinieniem głowy.
- Smacznego!

- Smacznego.
Len w pierwszej kolejności zabrał się za swoje dango z herbatą. Tak naprawdę to nie był jakoś tam masakrycznie głodny, dlatego też zamówił to co zamówił. Często też nazywał to "kluskami", tak mu się bezpośrednio kojarzyły i nic na to nie mógł poradzić, chociaż sam uważał te potrawę bardziej za przekąskę niż danie, którym należy się najeść do syta. Natomiast daifuku - uwielbiał, nie ważne czy był głodny czy nie.

Podziękował Towarzyszowi krótkim skinięciem głowy i delikatnym uśmiechem. Zaraz też zabrał się za jedzenie swojej zupy. Uwielbiał ryby, a że zupa miso, to zupa rybna, to nie ma co się dziwić, że ją zamówił. Wielu ludzi uważało ją za niesmaczną i za słoną, jednak Hiro, jak na kota przystało uwielbiał to co słone. No i kwaśne też bardzo lubił, ale nie wszystko na raz, bo można przedobrzyć! Jadł powoli, zupełnie tak jakby rozkoszował się każdą łyżką. Nic nie mówił, zawsze wolał zjeść wszystko i dopiero później zacząć konwersację.