Molo miejskie

O długości około trzystu metrów, pomalowane na biało molo. Co jakiś czas po obu stronach betonowej konstrukcji ustawiono dwu lub trzyosobowe ławki, zaś pomiędzy nimi rozmieszczono lampy, aby można było spacerować tam w nocy bez obawy o zdrowie, cnotę lub pieniądze, w końcu nigdy nic nie wiadomo. Jest to idealne miejsce na romantyczne spacery, wyjście z wody i inne formy spędzania wolnego czasu. Na samym końcu molo można zejść niżej, na specjalnie dorobioną, dość obszerną kładkę, która unosi się niecałe pół metra nad wodą.

~by Yaoi Hime

Nie miałem wielkiej nadziei, że spotkam kogokolwiek w takim miejscu. Pomimo, że pogoda dzisiaj dopisywała, cicho liczyłem na to, że tereny przy brzegu będą raczej opustoszałe. W końcu wiatr wiejący od morza był dosyć silny, dobrze, że jednak postanowiłem na przyjście tutaj na piechotę, zamiast latania. Mogłoby mnie przypadkiem zepchnąć i nie daj Boże zamoczyłbym skrzydła. A to nigdy nie jest przyjemne, bo stają się wówczas niemożliwie ciężkie od mokrych piór i zupełnie niezdolne do lotu.
W każdym razie stałem sobie na tym całym molo i napawałem się urokliwością poranka. Promienie słońca przyjemnie ogrzewały mi twarz, morska toń otwierająca się u mych stóp rozlewała się po horyzont cudowną połacią błękitu, niewiele różniąc się w ten sposób kolorem od nieba. Wiatr rozwiewał mi włosy i leciutko pobudzał do falowania pióra moich rozłożonych szeroko skrzydeł. Bosko.
Usiadłem na krawędzi mola i zwiesiłem nogi w dół, prawie dotykając wody czubkami butów. Mógłbym tak siedzieć całymi dniami, sam, w ciszy. W tej wszechobecnej, pustej ciszy...

Całą noc uganiał się za dwoma demonami i co? No właśnie, nic. Był święcie przekonany, że siedzieli na plaży, aż tu musiał iść chwilę na stronę i obydwaj odwieczni zniknęli. Oczywiście mógł ich zaatakować, ale Ci dwaj mieli go doprowadzić do reszty tych, którzy działali na niekorzyść wszystkich innych istot żywych. To było wręcz niemożliwe. Ledwie pięć minut spuścił z nich wzrok i gdzie poszli? Po godzinie szukania doszedł do wniosku, że musieli udać się do Piekła, gdyż w przeciwnym razie by ich wytropił. Albo i nie... . W każdym razie dał ciała. No i zmarnował całą noc, a mógłby w tym czasie posiedzieć w klubie w przyjemnym towarzystwie, albo się chociaż przespać. Od niechcenia przyszedł tutaj, na molo, może jeszcze coś się wydarzy? Wątpił w to, ale zauważył tutaj jakiegoś... anioła? Czyli demonów tu nie było na sto procent, bo wtedy na pewno by się pozbyli tej istoty. Swoją drogą, owa istota trochę go zaciekawiła. Nie codziennie widzi się tak wcześnie anioła na molo, zgadza się? Chociaż, może zauważył gdzieś poszukiwanych przez niego osobników? Warto zapytać.
- Przepraszam, nie widziałeś może gdzieś tutaj dwóch wysokich demonów w czarnych strojach? Mieli gdzieś tak prawie dwa metry wzrostu i wyglądali na szczupłych.

Z początku nie zareagowałem, mając nadzieję, że nieznajomy wcale nie zwraca się do mnie. Kiedy jednak po dłuższej chwili zwróciłem głowę w jego stronę, moje nikłe nadzieje zostały rozwiane. Poza naszą dwójką nikogo innego tu nie było.
- Przykro mi - odpowiedziałem, dyskretnie lustrując go spojrzeniem. Jakoś nie miałem koncepcji, kim mógłby być. No, w każdym razie raczej nie był człowiekiem. Było w nim coś... charakterystycznego, tylko co?
Wstałem z mola i stanąłem naprzeciwko mężczyzny. Rany, czemu wszyscy muszą być ode mnie wyżsi? Pióra moich skrzydeł zaterkotały dziwnie na wietrze.
- Raczej nie przegapiłbym demonów. Niezbyt się lubimy - stwierdziłem, starajac się brzmieć pewnie. - Szuka ich pan?
Idiotyczne pytanie na dobry początek znajomości. Ja i moje żałosne kontakty z obcymi!

- Tak, inaczej bym nie pytał.
Czyli jednak nie ma nadziei na powodzenie jego zadania. Dobra tam, wykręci się jakoś nad zwierzchnikami. Albo znowu będzie musiał załatwić to za pośrednictwem swoich kochanków, tych wyższej rangi. Spojrzał w końcu na ogół osoby stojącej przed nimi musiał przyznać, że chłopak był całkiem ładny. No i do tego był niemal tak niski jak on. Po za tym, bardzo podobały mu się jego skrzydła. Niby widział w swoim życiu nie jednego anioła, ale ten jakoś specjalnie przypadł mu teraz do gustu.
- A tak w ogóle, to mówi mi po imieniu, Mikhail. - Powiedział i uśmiechnął się do chłopaka.

Przez chwilę jeszcze nie potrafiłem się przełamać i skrzętnie unikałem spojrzenia tego, który przedstawił mi się jako Mikhail. W sumie pomyślałem, że to bardzo ciekawe imię. Trochę jak ten archanioł, tylko bardziej jak jego rosyjski odpowiednik. Wreszcie podniosłem wzrok na mego rozmówcę i spostrzegłem, że jakoś tak z zainteresowaniem na mnie patrzy. Odruchowo szarpnąłem skórzaną bransoletkę na mojej lewej ręce. Głupi nawyk.
- Jestem Samuel - przedstawiłem się uprzejmie i nawet udało mi się uśmiechnąć. Ktoś kiedyś powiedział, że uśmiech anioła przypomina uroczy wschód słońca i napełnia ludzi radością. Ciekawe, ile w tym jest prawdy.
- Przepraszam za to pytanie, ale czy nie zajmujesz się czasem czarami? - zapytałem z zainteresowaniem. Inna opcja nie wchodziła w grę, od tego intrygującego młodzieńca czuć było czystą magią. I demonami, ale to musiało mieć związek z tymi, o których wcześniej pytał.

- Tak, wielokrotnie ratowały mi tyłek. Aż tak nimi ode mnie zalatuje...?
No tak, uśmiech tego anioła był uroczy, ale jakoś nie przychodziły mu na myśl żadne porównania. Raczej przypominał mu jego przyjaciela irbisołaka, który w niemal identyczny sposób uśmiechał się jeżeli coś sknocił. Ech, chyba nigdy nie zapomni o tej istocie. Starał się skupić na jego towarzyszu, ale nic nie poradzi na to, że ma tak dużo głupich wspomnień. Wbił wzrok w wodę i po chwili namysłu stwierdził, że musi się spotkać ze znajomym z roboty. Tak jakoś go naszło.
- Jestem magiem, więc jestem blisko powiązany z różnymi rodzajami magii. - Dopowiedział tylko do swojej poprzedniej wypowiedzi.

Powiodłem spojrzeniem za wzrokiem Mikhaila i sam patrzyłem przez chwilę w ciemną toń wody. W sumie to spotkanie było dla mnie całkiem przyjemną odskocznią od codziennej rutyny. Dawno z nikim nie rozmawiałem.
- To nie tak, że zalatuje, po prostu... coś mi tak podpowiadało, że możesz parać się czarami - wytłumaczyłem delikatnie. Poczułem, jak pióra w dolnych partiach moich skrzydeł po raz wtóry zadrżały. Jak raz miałem ochotę je powstrzymać, bo chyba zbytnio mnie rozpraszały. Nagle spłynęło na mnie olśnienie. Spojrzałem z uśmiechem na mojego towarzysza i zagadnąłem:
- Nie chciałbym ci się w jakikolwiek sposób narzucać, ale może, ee... Miałbyś coś przeciwko temu, żebyśmy poznali się trochę lepiej, skoro już tak rozmawiamy?
Miałem tylko szczerą nadzieję, że nie spłonę rumieńcem. Mikhail wydawał się być przyjazny, a mnie chyba powoli dosięgała desperacja. Nie chciałem kolejnego dnia spędzać sam ze sobą. Coś mi się też od życia należy, prawda?

- Pewnie, że nie.
Niby czemu miałby nie chcieć się z nim bliżej poznać? W sumie to wręcz przeciwnie. Był śliczny i do tego z charakteru był miły, taki trochę nieśmiały na pierwszy rzut oka, ale nic nie szkodzi. Nieśmiali są ostrzy w łóżku. - Dopowiedział i zaśmiał się w myślach. Choć raz mógłby pomyśleć o czym innym - mógłby, ale nie musiał.

Uśmiechnąłem się trochę pewniej, patrząc uważnie na oblicze mojego rozmówcy. Wreszcie nie musiałem się martwić o to, czy kolejną noc spędzę w samotności. Znaczy... Nie, żebym zaraz miał jakieś chore plany, rany boskie. O czym ja w ogóle myślę! Zganiłem się w myślach za tak wielce niepoprawne przemyślenia i chrząknąłrm cicho.
- To jak? - zagadnąłem z pogodą ducha, która nawet mnie samego zaskoczyła. - Chcemy zostać tu, na tym molo i tutaj znaleźć jakieś... konstruktywne zajęcie, czy raczej spróbujemu poszukać w mieście jakiejś przytulnej kawiarni?
Sam chyba byłem za przytulną kawiarnią, nawet jeśli wiązałoby się to z koniecznością schowania skrzydeł. Z racji jednak, że nie znałem zbyt dobrze miasta, wolałem dać wybrać Mikhailowi.

- Wiesz, wolałbym iść do kawiarni. Niedługo zacznie się tu robić zimno, a po za tym napiłbym się kawy.
Po cało nocnym szpiegowaniu demonów uznał, że w kawiarence rzeczywiście mogliby sobie spokojnie posiedzieć i porozmawiać. Po za tym z miłą chęcią zjadłby jakieś słodkie ciastko i napił się kawy. Był odrobinę senny, ale wiadomo, że owy napój działał jak tymczasowy zastrzyk energii. A wolał być przytomny podczas rozmowy z tym oto aniołem, gdyż najprawdopodobniej dowie się wielu ciekawych rzeczy o jego osobie.
- Chodź, znam jedną taką, musielibyśmy się tylko trochę przejść.
Egzorcysta ponownie uśmiechnął się do niego przyjaźnie i poszedł w kierunku miasta.
[zt]

Skinąłem mu tylko w odpowiedzi głową i zaraz go dogoniłem. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek siedział sam na sam z kimś, kogo dopiero co poznałem, w kawiarni. W każdym razie to była doskonała szansa na bliższe poznanie Mikhaila, na czym, szczerze mówiąc, całkiem mi zależało.
Złożyłem skrzydła w tył, ale jeszcze nie schowałem ich zupełnie. Zbyt wielkiego wymagało to ode mnie skupienia. Idąc w stronę miasta nie mogłem powstrzymać się od zerkania na mojego towarzysza. Będzie ciekawie.
[z/t]