EVENT "RANDKA W CIEMNO" PARA CZWARTA: LEN ASTUS I HIROSHI!

I jemu nie spieszyło się nigdzie z jedzeniem. Jadł powoli, tak się przynajmniej mogło wydawać, gdyż zawsze jadł w takim tempie kiedy nie był głodny. Gdyby był, to to wszystko pewnie już by znikło. Nie odzywał się także podczas jedzenia, gdyż było to conajmniej nieuprzejme. A zaraz by się pewnie zaczęli z czegoś śmiać i niechcący pewnie by opluł wszystko dookoła. Na samą myśl o tym zarumienił się lekko i popił dango herbatą.

Przechylił głowę delikatnie na bok, jednak niczego nie zamierzał komentować, no bo i po co. Zjadł w spokoju swoją zupę i po tym oblizał się, w typowo kocim odruchu. Odsunął delikatnie od siebie miseczkę i uśmiechnął się zadowolony.
- No, Hiroshi najedzony, to Hiro z którym da się wytrzymać. - Zaśmiał się cicho, zakrywając usta dłonią, o.

- Z nienajedzonym Hiro też da się wytrzymać.
Len skończył jeść swój posiłek i uśmiechnął się do kotołaka. Szkoda, że wcześniej nie mieloiokazji się poznać, gdyż bardzo dobrze się dogadywali. Zresztą nie ma się co dziwić - zwierzołaki, kelnerzy i do tego uke, więc to nic dziwnego, że potrafią znaleźć wspólny język.

- Powinieneś się cieszyć, że nie byłem aż tak głodny! Inaczej pewnie wparowałbym do kuchni w postaci kota i wrócił z rybą w pyszczku, z uniesioną triumfalnie głową. - Roześmiał się, przymykając oczy i odchylając delikatnie głowę do tyłu. Faktycznie, świetnie się ze sobą dogadywali, więc Hiro miał nadzieję, że się w najbliższym czasie jeszcze spotkają i będą mieli okazję pogadać! Ale, hola, hola! Nie ma co nad tym rozmyślać póki dalej znajdowali się przy jednym stoliku.

- To mogło by być dość ciekawe. Gdybym ja tam tak wparował jako lis... Jesień średniowiecza. - Zaśmiał się cicho nawet nie chcąc sobie wyobrazić takiej sytuacji.
Kiedyś mu się zdarzyło, że jako zwierzę chodził po lesie i natknął się na jakiegoś starszego mężczyzne, który przez pół dnia gonił go ze strzelbą. Na szczęście wiedział, gdzie była nora pewnej lisicy, którą miał okazję poznać pewien czas przed tym zdarzeniem. Można by powiedzieć, że była wyjątkowym lisem, gdyż Len miał uraz z przeszłości do zwierząt i nie bardzo stronił do ich towarzystwa.

- Albo jakbyśmy tam razem wparowali! Lis i kot w tajemnej akcji pod tytułem wykraść jedzenie!- Odpowiedział przez śmiech, zakrywając go sobie dłonią. Zastrzygł lewym uchem i rozejrzał się uważnie po lokalu. Cóż, on jako kot wiele razy dostał z buta, kiedy to akurat wdał się w jakąś pogawędkę z innym kotem. W sensie takim, że ktoś z okna w niego butem rzucił. Nie jego wina, że była noc, a oni głośno miauczeli, no! Tak wyszło! Pff, ludzie. Ograniczona rasa.

Teraz to i on nie wytrzymał, efektem czego był nieopanowany śmiech. Chcąc go stłumić zasłonił twarz w dłoniach, ale dalej nie mógł przestać się rechotać. Lis i kot napadający na kuchnie w japońskiej restauracji, jego wyobraźnia była bezlitosna. Już miał przed oczami te wszystkie zaskoczone wyrazy twarzy ludzi, którzy by obserwowali jak obrabiają ich kuchnie z żarcia. Kiedy tak nad tym myślał nie mogąc pochamować śmiechu to miał ochotę już teraz zdjąć garnitur i wparować tam we swojej zwierzęcej formie. Na szczęście rozum mu na to nie pozwalał, ale także ten śmiech. Dopiero po kilkunastu minutach udało mu się opanować i, cały czerwony od śmiechu, w końcu spojrzał rozbawionym spojrzeniem na kotołaka.

Przez chwilę patrzył na Towarzysza nieco osłupiały, zastanawiając się nad powodem tego napadu. Jednak w sumie jak tak sobie pomyślał to ten cały jego plan był nieźle zabawny. Już widział siebie jak walczy z jakimś kucharzem, kradnąc mu rybę sprzed nosa. Coś pięknego! Sam zaczął się głośno śmiać, nie mogąc się powstrzymać. Zasłonił usta dłonią i przymknął oczy, by się czasem z tego śmiechu nie rozpłakać. Kilkoro gości restauracji patrzyło dość dziwnie w ich stronę, ale kto by tam się przejmował, prawda?
- Teraz mnie brzuch boli! - Odparł z uśmiechem, przecierając czerwone od śmiechu policzki dłońmi.

- To kara za knucie przeciwko kucharzom, Ty kocurze złośliwy. - Powiedział z szerokim uśmiechem.
Całkowicie olewał tych, którzy patrzyli na nich jakimś takim dziwnym wzokiem. Niech się patrzą, akurat teraz to go to nie ruszało. Zresztą co to, pośmiać się nie wolno? Niczego mu nie mogą zabronić, był tutaj klientem i konsumentem, co innego jako kelner, wtedy mogliby od niego inni wymagać spokoju, ale nie w towarzystwie Hiroshiego i to w zupełnie innym miejscu, niż te w których obaj pracowali.

- Oj, ja przecież jestem grzeczny! To była tylko czysta wyobraźnia nic więcej! - Zaśmiał się tym razem nieco ciszej, poprawiając się nieco na krześle. Naprawdę dobrze się bawił w towarzystwie lisa, a to w sumie było dość dziwne. Jak dla niego! W końcu nie raz wpadł na jakiegoś lisa gdy był w formie kota i były to dość... nieprzyjemne spotkania. Cóż, nie wrzuca się wszystkich do jednego worka, ale no. Sam również nie przejmował się innymi klientami, no bo i po co?

- Dlatego powinni szczepić na zbyt bujną wyobraźnię.
Trochę silnej woli i śmiech nie zostawał uwalniany przez lisołaka, ale to tak tymczasowo. Wkrótce znowu nie wytrzyma i będzie weselszy od nie jednego ćpuna na tym świecie. Jeżeli piętnaście minut śmiechu przedłużało życie o jeden dzień, to oni obaj są nieśmiertelni. Na samą myśl o tym zrobił tzw. "facepalm'a" i ponownie zaśmiał się cicho. Nie, to była makabra. Lis i kot w restauracji a było weslej niż w sylwestra.

- Haha, tak. To by było przydatne. - Zachichotał jeszcze, spuszczając nieco głowę w dół, tak, że grzywka zasłoniła mu oczy. Aż dziw, że tak dobrze się tu razem bawili! W końcu listy należą do psowatych, a Hiro był kotem. Teoretycznie rzecz biorąc nie powinni się polubić, a tu proszę! Niespodzianka. Oczywiście obustronnie miła. Poza tym jak to się mówi, wyjątek potwierdza regułę!

Akurat to, że psy żyją w niezgodzie z kotami nie zawsze było prawdą. Szczególnie jeżeli tylko pochodził od rodziny psowatych (jako lis). Po za tym nie miał żadnych uprzedzeń co do kotów, nie lubił psów i częściowo innych zwierząt, kiedyś już się przejechał na miłości do zwierząt i nie miał zamiaru tego powtarzać.
- Dobrze, że ludzie są "ślepi", bo gdyby wszyscy normalnie widzieli, to już by wszędzie wisiały tabliczki "zwierzołakom wstęp wzbroniony". - Uśmiechnął się szerzej.

No, ale jednak coś w tym było. I Hiro szczerze za psowatymi nie przepadał, ale jak widać były wyjątki, z którymi dało się porozmawiać. I nawet wesoło było.
- Obawiam się, że wisiałyby nawet na publicznych toaletach. - Ponownie zasłonił sobie usta dłonią, cicho się śmiejąc.

To było nie do wytrzymania. Naprawdę tym razem się nie powstrzymał i wybuchł cichym śmiechem. Oni im czegoś dosypali do jedzenia? Len przetarł kilka łez, które same mu wypłynęły z oczu. Ze śmiechu. "Hiroshi najedzony, to Hiro z którym da się wytrzymać" - jednak w tym wypadku było zupełnie inaczej, dopiero po jedzeniu zaczęło im obu odbijać. Może jednak zatrute?
- Może oni nam czegoś dodali do tego jedzenia, że nam tak wesoło?

- Ej, możliwe! Ja nie wiem, robimy awanturę? - Przymrużył groźnie oczy, z ledwością powstrzymując śmiech. A może ktoś tu rozpylił gaz rozśmieszający? Erm, nie. Wtedy śmiałaby się cała restauracja. No nic, najważniejsze, że się dobrze bawili! Gorzej jakby siedzieli i nic się nie odzywali. A tak, to chociaż było przyjemniej!

- Dobra, ale nie marudź kelnerowi.
Im więcej mówił tym głośniej się śmiał. Towarzystwo drugiego zwierzołaka bardzo mu odpowiadało, ale nigdy przed tem jakoś go nie potrzebował, a tu proszę. Gdyby miał się załamać albo popadać w depresję to musi pogadać z Hiro, wtedy z całą pewnością poprawi mu się humor. Właśnie wymyślił lek na smutek, szkoda tylko, że sam go przedawkował.

- Spokojnie, tylko bym go odrobinę podrapał. - Wyszczerzył się w szerokim uśmiechu, ukazując linię białych zębów. Ano kurde! Naprawdę dobre lekarstwo na smutek! W sumie warto by było o tym pomyśleć. Coś mi się wydaje, że to początek przyjaźni.
- Tylko jak tam wejść... - Rozejrzał się uważnie po lokalu, powstrzymując śmiech.

- Zauważyli by Cię od razu, ale... heh, kot wszedłby bez problemu.
Chociaż gdyby tam wparował jako kot to nie za dużo mógłby zdziałać, ale gdyby się tak przemienił z powrotem w zwierzołaka i wydarł na nich, to... nie, to byłoniemożliwe. Zarumienił się delikatnie na wyobrażenie sobie nagiego kotołaka robiącego awanturę w kuchni. Chyba jednak coś mu zaszkodziło.

- No kot by wszedł bez problemu, ale.. Musiałbym się rozebrać w łazience, a co jak by mi ktoś ciuchy ukradł?! - Wygiął usta w podkówkę. To był dość realny problem! Przecież co? Musiałby wtedy wracać do domu nagi, a nie daj boziu żeby przez przypadek wrócił do ludzkiej postaci. Wizja ludzi oglądających go nago nie była wcale zabawna!

Ten wyraz twarzy kotołaka był nieziemsko zabawny, albo to jednak on miał coś nie tak z tym swoim lisim łbem. Ta "podkówka" mogłaby mu pozostać na dłużej, szczególnie biorąc pod uwagę to o czym oni rozmawiali. Chodziło tu bardziej o ich śmiechy niż temat rozmowy, ale dobra, koniec z tym i wracamy do rzeczywistości. Tym razem uspokojenie się nie zajęło Lenowi za dużo czasu, gdyż tym razem musiał zachować resztki powagi.
- Wróciłbyś jako kot... ale lepiej siedź tutaj.