EVENT "RANDKA W CIEMNO" PARA PIĄTA: AGARON I SOICHIRO!

- No tak, w takim wypadku da się to zrozumieć. - Uśmiechnął się delikatnie i skinął nieco sztywno głową. Zaraz zaśmiał się na to pytanie.
- Jestem jednym z Infernich. My ciągle mamy jakieś ciekawe przygody przez tą naszą impulsywność. - Odparł z wyraźnym rozbawieniem.

- To może coś opowiesz? - zapytał z błyskiem w oku. Cóż zawsze lubił słuchać interesujących historii. - Chyba, że nie masz ochoty - dodał szybko, przygryzając nerwowo wargę. W końcu nie każdy musi lubić dzielić się swoimi opowieściami.

- Szczerze mówiąc, to nie bardzo jest tu co opowiadać. Zdarzyło mi się wiele razy coś podpalić, kiedy to jeszcze byłem podlotkiem. A raz to tryton oblał mnie wodą, bo myślał, że po prostu się palę. - Zaśmiał się cicho, kręcąc przy tym delikatnie głową. Zaraz ich kelnerka przyniosła jedzenie, Agaron skinął jej głową w niemym podziękowaniu.
-Smacznego. - Rzucił po chwili do Towarzysza.

Ichi zaśmiał się zakrywając usta dłonią. Opanował się, gdy kelnerka przyniosła ich zamówienie. Skinął jej głową w niemym podziękowaniu. - Smacznego. - Odpowiedział na życzenie elfa. Ukroił sobie niewielki kawałek potrawy i wsunął do ust. Musiał przyznać, że nie było takie złe. Resztę posiłku zjadł w ciszy, tylko od czasu do czasu popatrując na swojego towarzysza.

Skinął głową w niemym podziękowaniu, po czym sam zabrał się za jedzenie. Sam jadł w ciszy, cóż... Nigdy nie odzywał się, gdy było to niepotrzebne, poza tym.. Jakąś tam kulturę jednak miał i mówienie z pełnymi ustami nie wchodziło w grę. Jeszcze by gdzie opluł Towarzysza i dopiero by się narobiło! Tak więc nie odzywał się zupełnie nic, jedząc powoli swoje danie. O dziwo!

Ta jagnięcina jest faktycznie syta. Zaraz pęknę i będzie nie fajnie przemknęło przez głowę kapłana, który po zjedzeniu połowy porcji zaczął wymiękać. Odłożył sztućce i lekko odchylił się na krześle. - Miałeś rację, co do sytości tej potrawy. I co do jej smaku. Naprawdę dobra. - Uśmiechnął się do elfa.

Faktycznie, była syta. Właściwie to elf wcześniej nie pomyślał o tym, że nie wszyscy są w stanie zjeść tyle co on. No nic, ważne, że kapłan się najadł. Sam dokończył swoje danie chwilę później i skinął do Towarzysza głową, uśmiechając się kącikiem ust.
- Cieszę się, że mogłem pomóc.

Kapłan uśmiechnął się ponownie. Odruchowo zaczął też bawić się krawatem. Nie bardzo wiedział co ma teraz zrobić. Nienawidził takich sytuacji, a jego wrodzona nieśmiałość wcale nie pomagała. Wolną ręką wziął kieliszek wina i upił niewielki łyk. Może to pomoże mu się jakoś odprężyć.

Sam Agaron takich chwil nie lubił, kiedy to nikt nie wiedział co powiedzieć. Dlatego też sam upił łyka wina, po to by przepłukać gardło po spożytym posiłku.
- Więc czym się zajmujesz w chwilach wolnych od pracy, hm? - Zagaił od tak. Banalne tematy, ale co się spodziewać. Pierwsze spotkanie, fajnie by było się czegoś jednak dowiedzieć, prawda?

Kapłan zamyślił się chwilę nad odpowiedzią, lekko kołysząc kieliszkiem. - W wolnym czasie najczęściej czytam, spaceruję sam lub z psem, przepraszam i uspokajam ludzi, których Kuro wystraszył prawie na śmierć. - Przy tym stwierdzeniu lekko się uśmiechnął. Tak Kuro zdecydowanie pomógł mu powiększyć liczbę znajomych. - Co jeszcze? Czasem wyskoczę do miasta ze znajomymi lub bratem. Często tez eksperymentuję z nowymi recepturami eliksirów. Ogólnie to wolnego czasu nie mam zbyt wiele. Ale nie narzekam na to. Lubię to co robię więc... - Pociągnął łyk wina.

Elf słuchał uważnie słów kapłana, drapiąc się delikatnie po policzku.
- Książki? No to mamy w sumie coś wspólnego. - Uśmiechnął się łagodnie, zaraz poprawiając się nieco na krześle. Oparł się wygodnie o jego oparcie, mrużąc nieco oczy. Skinął głową na znak zrozumienia.
- Najważniejsze, że to lubisz. Inaczej byłoby to tylko męczące...

- Podobno Konfucjusz powiedział, żeby robić to co się lubi a nigdy się nie będzie pracować. Nie mogę się nie zgodzić z tym stwierdzeniem. - Soichiro uśmiechnął się do elfa. - A jakie książki lubisz? Bo ja to w sumie nie mam jakiegoś ulubionego gatunku czy autora. Unikam tylko romansów... - Zamilkł i wypił resztę wina.

- Ja się w sumie z tym zgodzę, bo gdy robisz coś co lubisz, to nawet nie czujesz, że pracujesz. - Wzruszył delikatnie ramionami, rozglądając się po lokalu. Przeczesał palcami swoją przydługą grzywkę i powrócił wzrokiem na rozmówcę.
- W sumie ja też nie mam. Czytam wszystko co wydaje się być ciekawe.

- A co ostatnio ciekawego czytałeś? Bo ja zacząłem biografię Salvatora Dali. Ciekawa lektura. A z trochę bardziej rozrywkowych to odświeżam sobie "Malazańską Księgę Poległych" // szczerze polecam// Ogólnie mam zły nawyk czytania kilku pozycji w tym samym czasie. - Ichi roześmiał się lekko zmieszany.

- Ostatnio? Cóż, przyznaję z bólem, że ostatnimi czasy nie mam na to kompletnie czasu. Niestety. Ano, znam ten nawyk bardzo dobrze. Przez to czasem się gubię z fabule książki i muszę czytać na przykład rozdział od nowa, bo mi się miesza. - Sam cicho się zaśmiał, nieco chrapliwie.

Ten elf ma całkiem interesujący śmiech pomyślał Ichi. I zaraz skarcił się w myślach, za głupie pomysły. Nie zmienia to jednak faktu, że zdążył się zarumienić... Dobra, ciekawe co on sobie teraz o mnie pomyśli? Kapłan z trudem powstrzymał odruch uderzenia głową w stół. Cóż, TO napewno nie poprawiłoby jego wizerunku.
- A... - Znowu się lekko zaciukał. - A jaką muzykę lubisz? - Dobra, to było debilne pytanie, ale już padło i trzeba z tym żyć. I mieć nadzieję, że cię nie wyśmieje...

Uśmiechnął się pod nosem. Ha! Jego oko od razu zauważyło rumieńce, w końcu Agaron uważał je za urocze. Tak czy siak nie zamierzał dociekać, co by nie wprawić kapłana w jeszcze większe zakłopotanie.
- Elficką, oczywiście! Słyszałeś kiedyś jakieś elfickie pieśni? Polecam, nie ma nic wspanialszego! - Elf uśmiechnął się szerzej na samą myśl.

- Tylko raz, ale naprawdę było to niezwykłe przeżycie. Jeden pacjent w ramach zapłaty za pomoc zaprosił mnie na koncert. - Ichi uśmiechnął się na wspomnienie tego wydarzenia. - Raz też słyszałem piosenki trytonów, ale trochę dziwne dla mnie były. A współczesnej muzyki ludzi to już zupełnie nie rozumiem. - Kapłan pokręcił głową. Jak można tak niszczyć muzykę? -Jeszcze lata dziewięćdziesiąte zeszłego wieku to fajne były. Zresztą nieważne. A grasz może na jakimś instrumencie? Albo śpiewasz? - Oczywiście nie znaczyło to, że Siochiro chciał żeby jego towarzysz śpiewał publicznie. No chyba, że miałby na to ochotę i się nie krępował.

- Uwierz, nie ma lepszej muzyki. Co się dziwić skoro elfy doskonalą ją od wieków. - Uśmiechnął się, unoszą ku górze jeden z kącików ust w taki sposób, że ukazał linę białych zębów w uśmiechu.
- Współczesnej nikt nie rozumie. I tak, masz rację. Ta z lat dziewięćdziesiątych była przyjemna dla ucha. - Pokiwał głową. Chwycił kieliszek z winem w dłoń, by upić zaraz sporego łyka.
- Kiedyś próbowałem grać na lutni, jeszcze za czasów gnojka, ale... słabo mi szło.

Ichi lekko zachichotał wyobrażając sobie swojego towarzysza za szczenięcych lat, walczącego w lutnią. Po chwili się opanował. - Wybacz, po prostu nie mogę przestać wyobrażać sobie Ciebie w walce z lutnią. - Znowu się zaśmiał. - Ja nie umiem grać na niczym. Jestem raczej muzykalnym beztalenciem. - I fakt, że inni mówią, że ładnie śpiewam nic tu nie zmieni. Dodał już w myślach. - Ogólnie z muzyką u mnie jak z gotowaniem. Im dalej od tego, tym bezpieczniej. Choć dziwne jest to, że eliksiry mi dobrze idą. A wiele osób porównuje je do gotowania zupy. Swoją drogą straszne oszczerstwo. Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. - Kapłan przygryzł sobie lekko język, bo chyba zaczynało go ponosić. Co było zdecydowanie dziwne. zazwyczaj przyrównywano go do góry lodowej, a nie wulkanu ekscytacji. To pewnie efekt tego wina. Moze to jednak dobrze, że skończył już swoją porcję. Jeszcze nie wiadomo co by się wydarzyło...

Agaron również cicho się zaśmiał i pokręcił głową. No przecież nie będzie o to zły! Faktem było, że wyglądał wtedy dość komicznie. Ah, dawne czasy. Podparł brodę na dłoni, uprzednio ostawiając swój kieliszek i spojrzał uważne na towarzysza. Słuchał go uważnie, a na końcu tylko skinął głową ze zrozumieniem.
- W sumie to wielu istotom wydaje się to podobne. W sumie trochę racji jednak w tym jest, bo jednak do eliksiru też potrzebujesz składników, niektóre trzeba odpowiednio przyrządzić, ano i wszystko się gotuje, nie? Gotowanie polega praktycznie na tym samym. W tym drugim akurat jestem dość dobry.

- Niby tak, ale dla mnie gotowanie to zupełna czarna magia. I ogólnie jest to cecha rodzinna. Na moje szczęście świat posuwa się do przodu i nie muszę już polegać na innych w kwestii zrobienia czegoś jadalnego. Kiedyś to było gorzej... - Przez chwilę kontemplował swoje wspomnienia związane ze zjedzeniem czegoś co zrobił sam. Otrząsnął się ze wstrętem. Na szczęście po już przeszłość. Również odstawił swój kieliszek i oparł się wygodniej na krześle.
- Naprawdę powinieneś się cieszyć, że umiesz gotować. Uniknąłeś wielu traumatycznych doświadczeń. A w czym jeszcze jesteś dobry? - Zapytał unosząc z zainteresowaniem jedną brew i przekrzywiając głowę.