Jezioro w środku lasu

No tak znów paradował nago, no to zawszę tak jest. W sumie tylko w takich miejscach, no więc rozglądając się w poszukiwaniu ubrań. - Gdzie moje ubrania.... Och chyba zapomniał gdzie je zostawił, wiadomo na widoku ich nie było. No co za pech. Tak więc odwracając się do Hiro, chłopak zachciał zapalić fajkę. Lecz jej nie miał przy sobie, też gdzieś ją posiało. No co za pech kolejny i to najgorszy. - Mógłbyś poczęstować tym tak zwanym papierosem, bo zgubiłem fajkę. Byłbym wdzięczny. No palić mu się chciało, a jego magiczne zioło zniknęło. Tak samo jak ubrania, co dziwne.
- No musisz wytrzymać ze mną nago, w sumie czego się tu wstydzić. Ja nie mam czego. Powiedział spoglądając na swoje przyrodzenie, tak było imponujące. Ale to nie o to chodzi, co z tego że olbrzym.

- Jasne, jasne. - Odwrócił się szybko i podszedł do swoich ubrań. Wyciągnął z kieszeni spodni paczkę papierosów i zapalniczkę. Potem wysunął rękę z paczką w stronę Mężczyzny. No i na końcu odpalił mu tego papierosa. Jak można zgubić ubrania? Dla niego to było niepojęte.
- Wolałbym, żebyś jednak się ubrał. - Mruknął cicho, odstawiając wzrok. Jakoś to może zniesie, chociaż na pewno nie będzie mu łatwo. Się kurde wpakował w towarzystwo, jak w maliny. Czy jak to tam się mówi.

No więc kiedy odpalił fajkę , od razu się zadławił dymem. - Co to za piekielne palenie w gardle. Powiedział następnie poklepał się po klatce piersiowej, po czum usiadł na araba. No niestety nie miał zamiaru się ubierać, bo nie może znaleźć ubrań. - Ubiorę się spokojnie, nigdy nie widziałeś faceta nago. Wstydzisz się jak dziewczyna, to by było bardziej zrozumiane. Może mała prowokacja, będzie śmiesznie.
- No chyba że mylę się co do twojej płci, pokaż mi że nie jesteś dziewczyną i rozbierz się do naga. Po prostu normalne spotkanie, faceta z facetem. Nagie kąpiele i towarzyskie rozmowy.
No dobra przechodząc krok dalej, koty to takie zabawne stworzenia. No więc wstając i udając się w stronę Hiro, oczywiście z uśmiechem na twarzy. - A może pomóc ci się rozebrać. Spytał, następnie wywalił papierosa i zdeptał go nogą. Hmm ciepełko, no więc dalej . Az złapał lekko za barki Hiro, następnie zaczął je masować. - Nie masz czym się przejmować, odrzuć strach i lęk przed nieznanym. Opanuj swój instynkt, niech on nie panuje nad tobą. Wyzwól swoje pragnienia i podążaj za nimi.

- Co? - Spojrzał na niego zupełnie osłupiały. Co on gadał? Hiro nie zamierzał niczego udowadniać! A już z pewnością nie pod jakimkolwiek przymusem, nawet tym lekkim. W ogóle nie było o tym mowy.
- Co mam zrobić?! - Zmarszczył brwi. Oj nie. Dla niego to nie były takie zwyczajne męskie spędzanie czasu. Że nago? O co w tym niby miało chodzić? Teraz to Hiro spojrzal na nowo poznanego z takim jakby strachem w oczach. No bo po obcym facecie to się różnych rzeczy można spodziewać.
- Nie będę niczego udowadniał! - Ła, kotek chyba zaczynał pokazywać pazurki. Zrzucił jego dłonie ze swoich ramion. No tak to oni rozmawiać nie będą!

- Hahahaha, no teraz zachowujesz się normalnie. No niema jak sobie pożartować z innych, no ale nie ważne. - Spokojnie żartowałem, nie masz czym się przejmować. Chłopak ruszył w stronę skały, następnie ubrał się. Jak i wziął swoją fajkę, po czym wrócił. - Ehh uśmiałem się, wybacz za ten żart. Dodał, następnie usiadł sobie obok. Zapalając swoją fajkę, chłopak kątem oka spojrzał na Hiro. - No ale koniec żartów, czas przejść do rzeczy. Chciałem się spytać o kilka miejsc. Chwilę pomyślunku i kolejna słowa w ruch. - Gdzie znajduje się największe skupisko ludzi, potrzebuję tej informacji.

Zmarszczył brwi, słysząc jego słowa. He? Żart? Słaby, bardzo słaby i jak na niego to w ogóle nie śmieszny. No, ale on w ogóle miał dość dziwne poczucie humoru. Jak go większość rzeczy śmieszyła, tak to w ogóle nie było zabawne.
- Hehe, śmieszne. - Mruknął niezadowolony, krzyżując ręce na wysokości swojej klatki piersiowej. Co ten facet widział w tym zabawnego? Kot w ogóle go nie rozumiał, ale no... Pokręcił tylko głową na jego przeprosiny. Trochę się w sumie gniewał,ale zapewne zaraz mu przejdzie.
- Ludzie? Cóż, najwięcej ich w centrum miasta. Kawiarnie coś w ten deseń. No i osiedla mieszkalne. W domkach mieszka większość magicznych, ale bloki to już częściej ludzie. Czemu o to pytasz?

- Tak z ciekawości, w sumie to chciałem odwrócić twoją uwagę o tego żartu. Jeszcze raz przepraszam. Wstając, chłopak rozejrzał się. Następnie stanął obok Hiro, no już nie próbował sztuczek. Nie chciał być zbyt nachalny, no jakby tak powiedzieć. - Zadam ci pytanie, tylko raz. Az znów wciągnął dym z fajki, następnie... - Chciałbyś żyć w świecie, którym istnieją tylko magiczne rasy. Bez ludzi i bez wojen, świat pełen pokoju i miłości. Bez nienawiści, czy też zazdrości.

- Dobra, nic nie szkodzi. Zapomnij. - Pokręcił głową ponownie, wzdychając przy tym cicho. Potem zadarł głowę i spojrzał na twarz Mężczyzny, słuchając uważnie jego wypowiedzi. Wydymał polika, starając się przetworzyć usłyszane informacje.
- Bez ludzi? Uważasz, że oni tylko przeprowadzają wojny. Powiem Ci, że nie wszyscy są źli. Nie ma co wrzucać wszystkich do jednego worka. To tak jakby powiedzieć, że wszyscy zmiennokształtni są złodziejami, albo że wszystkie zwierzołaki są głupie. W ogóle nie fajne podejście. - Oburzył się trochę. Dla niego takie podejście w ogóle nie miało sensu. Bo takie ocenianie wszystkich przez błędy innych było co najmniej nie fair. Nie ma to tamto.
- Tak, pokój i miłość. A wojna z ludźmi jaka wtedy by się zrobiła, to co? Pokój?

- Tam, gdzie jest światło, czai się również ciemność. Dodał, następnie spojrzał na jezioro. W sumie wiadomo, nie wszyscy są źli. Lecz. - Masz rację..... Wiadomo nie powinien oceniać wszystkich po zachowaniach innych, w sumie tak nie wypada. ..Ale wojna nie będzie konieczna, zawszę jest jakieś inne wyjście. On nie miał zamiaru sprowadzać wojny, w tych czasach. Chciał bardziej to załatwić w szybszy sposób, ale na to jeszcze przyjdzie. - Lecz to jest nieważne, ludzie którzy są źli, są niepotrzebni. A ci dobrzy to co innego, lecz niestety...... Nie chciał kontynuować, jakoż iż to przez ludzi stracił swoją miłość. Świat który niegdyś pragnął pokoju, został zniszczony przez ludzi. Nie interesuje go osobna jednostka, wszyscy zapłacą za czyny swoich przodków. Tak długo jak będzie żył Azazel, będzie on się starał do zniszczenia tego gatunku.

- Zabijanie, to zabijanie. Prosta sprawa...Nie ma znaczenia w jaki sposób. To tak samo okropne. - Mruknął zrezygnowany. Z ulgą przyjął to, że jego bokserki już wyschły, więc mógł się całkowicie ubrać. Tak też zrobił, słuchając dalszych słów Mężczyzny.
- Chyba jednak wolę nie wiedzieć jakie inne wyjście. - Odparł, zakładając koszulkę. Serio. On chyba jednak wolał tego nie słuchać. Nigdy nic nie miał do ludzi, bez względu na to jacy oni byli. Szczególnie, że większość z nich nawet o magicznych nie miała zielonego pojęcia. Poza tym...dzięki ludziom na świecie pojawiło się wiele udogodnień, a szczerze mówiąc kotek wątpił by magiczni coś takiego stworzyli.
-A Magowie? Co z nimi? Oni kiedyś też byli zwykłymi ludźmi....Wybacz, ale chyba nie chcę tego słuchać i wolę sobie tego nie wyobrażać, więc zakończmy ten temat.

- Magowie to inna sprawa, ci którzy posiedli wiedzę na temat magi są mile widziani. Z resztą co racja to racja, zakończyć temat trzeba. - Gomen~ za bardzo nie wiem, w jakiej sytuacji co mówić. No trudno. Chłopak usiadł obok Hiro, następnie spoglądał przed siebie. Z pustką w głowie i smutkiem w oczach, gnębiły go wspomnienia. Ale akurat teraz musiały się napatoczy, no to już przesada.
Co do zabijania, też prowadzi tu racja Hiro. Tylko dlaczego Az akceptuje to z taką łatwością, coś jest nie tak. Albo z zielskiem, albo z Hiro.

Hiro tylko westchnął cicho. Chyba nigdy nie pojmie takiego toku myślenia, ale nieistotne. Nie jego sprawa. Zrobią sobie co chcą, jednak kot chyba wolałby o tym nie wiedzieć. Bo kurcze, on lubił ludzi. Tyle lat z nimi spędził, w końcu chodził do ludzkiej szkoły. Może gdyby Azazel spędził więcej czasu wśród ludzi to by zrozumiał. I okej, da się zrozumieć odczuwany ból i tak dalej, ale dlaczego miał przez to pozbyć się wszystkich ludzi?
Kot nic się nie odezwał, bo niby jak? Trochę niezręcznie się zrobiło, ale nie miał pojęcia o czym mógłby rozmawiać z Mężczyzną. Ot, po prostu. Spojrzał tylko na niego i zrobił dziwną minę dostrzegając ten smutek.
-Coś się stało? - Zapytał w końcu. Ciekawość ponad wszystko.

- Od czasu kiedy żyję, pragnę zmienić ten świat. Żeby nikt nie musiał cierpieć tak jak ja, dla dobra ogółu. Zaczynając mówić, zapalił fajkę. Po czym dalej kontynuował. - 500 lat temu, kiedy to poznałem Yuki. Moją miłość życia, wszystko się zmieniło. Byłem szczęśliwy, wraz z nim. Wspomnienia są najbardziej bolesne dla Azazela, niemal kiedyś doprowadzały go do łez. - Lecz to się zmieniło, po wielkiej wojnie rasowej. Ręce zlane jego krwią, odmieniły mój sposób patrzenia na świat. Był niewinny i nie chciał walczyć, jak i zabijać. Tak samo szanował ludzi jak i ty, lecz to go zabiło.
Wstając powoli, chłopak spojrzał na Hiro. Z pustym wyrazem twarzy, gdzie nie znajdowało się nawet współczucie. Po prostu pustka. - Twoje słowa, przywracają wspomnienia. Lecz ceną jaką zapłacił Yuki, za wiarę w ludzkość była wysoka. Zdradzili go nawet przyjaciele, którzy byli ludźmi.
Tak wiele stracić jednego dnia, w chwili której umarł Yuki. Az stracił nad sobą panowanie, to była krwawa noc tego dnia.
- Dlatego im dłużej się żyje, tym bardziej dostrzega się, że na świecie nie ma nic poza bólem, cierpieniem i pustką. Po chwili wyraz twarzy nabrał jakiegoś znaczenia, większego smutku. Nawet jedna łza spłynęła po policzku Aza, no to tylko łza.

Hiro słuchał go w całkowitej cichy, nie chcąc mu przerywać. Obserwował go uważnie, gładząc swój ogon spokojnymi ruchami. Zrobiło mu się trochę przykro, bo mógł sobie tylko wyobrazić jaki Azazel odczuwał ból po stracie ukochanego, ale to i tak nie zmieniało faktu, że nie ma co oceniać wszystkich przez pryzmat dawnych wydarzeń. Kot niewiele myśląc wstał i przytulił Mężczyznę, co zapewne wyglądało trochę śmiesznie, biorąc pod uwagę różnicę wzrostu.
- Nie powinienem był pytać, ale...Wiesz, czasy się zmieniły. Teraz ludzie nie palą innych na stosie, a nawet są bardziej otwarci na magicznych. Czytają wiele książek o wampirach, aniołach, demonach, magach. Naprawdę. Mają bardziej otwarte umysły, niż mogłoby się wydawać. Wiem, że ciężko Ci to zrozumieć, ale pomyśl o tym, że ... Robiąc czystkę z ludzi mógłbyś zranić wielu magicznych. Znam kilku, którzy są w związkach z ludźmi, albo mają z nimi naprawdę dobre stosunki. Chciałbyś przysporzyć im takiego samego cierpienia jakiego doświadczyłeś?

Cóż wspomnienia są gorszę od ostrza, zależy dla kogo. No ale widać, to był ten dzień. Lecz kiedy Hiro go przytulił, wszystko się zmieniło. Az zaniemówił i spojrzał tylko na niego. Po chwili zaczął słuchać wypowiedzi Hiro.
- Niektórzy nie potrafią zaakceptować bólu, ani przeznaczenia. Dążą jedynie do zemsty, powinienem przyznać ci rację. Lecz nie wiem czy jestem w stanie. Dodał, następnie też się wtulił w Hiro. Wiadomo zwykły uścisk, lecz dla Aza dużo znaczył. Znacznie poprawił mu humor, ale co teraz. Wszystko jest takie pomieszane, Hiro przykleił się do niego, no ale nic nie poradzi. - Dziękuje. Dodał, następnie pocałował Hiro w czółko.

- Nie zmuszam Cię do tego, ale chyba warto nad tym pomyśleć. Ja rozumiem, że chęć zemsty i w ogóle może być ogromna, ale odpłacać się tym samym? - Pokręcił głową, nieco zrezygnowany. Wiedział, że jego tłumaczenie wiele tutaj nie da, ale zawsze warto spróbować, prawda? Może skłoni tym starszego do myślenia w innym kierunku. Chociaż szanse były raczej marne. Westchnął cicho i przymknął oczy. Przytulanie zawsze poprawiało humor, a przynajmniej kot wychodził z takiego założenia. Nieco się zdziwił, gdy Mężczyzna podziękował i ucałował jego czoło, ale nic się nie odezwał. Po chwili puścił go i odsunął się delikatnie, wbijając w niego uważne spojrzenie czerwonych tęczówek.

- Dałeś mi powód do zmiany, lecz czy się zmienię nie zależy od mojej osoby. Tylko on innych, ja jestem jedynie początkiem końca. Wszystko się potoczy jak przeznaczenie zachce. Mówiąc te słowa, chłopak zaczął odchodzić w swoją stronę. Następnie i machając na pożegnanie.
- Na pewno się jeszcze spotkamy, a jeżeli nie to, to jest pożegnanie. Dodał, następnie zabrał resztę rzeczy po drodze. Po czym znów ruszył.
- Lecz bądź pewien, że każdy pozna smak nienawiści. W końcu przyjdzie na to pora. No i w końcu zniknął pomiędzy drzewami, udając się w stronę samemu mi nie znaną. Pewnie do miasta, albo coś w tym stylu.

z/t