Dom Aoi'ego

Agaron pokręcił głową, ale nie skomentował. Cóż, on sam jadał strasznie dużo mięsa, makaronów i innych takich. Uważał, że same owoce czy warzywa nie dadzą mu wystarczająco dużo siły. No, ale lalkarz był od niego dużo drobniejszy, więc kto tam wie.
- Jest pyszne, więc nic się nie zmarnuje. - Uśmiechnął się do niego delikatnie. Zaraz. Na jutro.
- Więc mówisz, że chcesz bym został u Ciebie do jutra? - Uniósł jedną z brwi ku górze, uśmiechając się głupio.

- Jeśli nie będzie ci się tutaj nudzić, to tak.
Powiedziałem z lekkimi rumieńcami na policzkach. Trochę głupio to wyszło, w końcu czułem się jakbym narzucał mu, że ma tu zostać. Miałem nadzieję, że będzie chciał, nie chciałem siedzieć sam w domu, a jego obecność bardzo mi pasowała i poprawiała humor. Ciekaw tylko byłem, czy on też tak ma, czy może ma już mnie dość.

- Jesteś uroczy... - Pomyślał na głos, no ale taka była prawda. I już nawet nie chodziło o same rumieńce. Lalkarz był taki drobny, delikatny i... niewinny, że nie dało się go inaczej nazwać! Agaron uśmiechnął się nieco szerzej.
- Cóż, z miłą chęcią. A na nudę coś znajdziemy, o to się nie martw. - Puścił mu oczko i wrócił do jedzenie. Zdecydowanie podobało mu się towarzystwo młodszego. Poza tym, to przyjemna odmiana biorąc pod uwagę to jego z reguły samotne życie.

- Jak nie będziesz mógł już ze mną wytrzymać to mi powiedz.
Poprosiłem z lekkim uśmiechem. Wiedziałem, że na dłuższą metę bywałem męczący, sami moi rodzice to powtarzali. Żartowali w tedy co prawda, ale sam brałem to na poważnie. Oparłem głowę na dłoni i zabrałem się za wsuwanie swoich czekoladek. Nie jadłem dużo w zimę, pomińmy że byłem niski i drobny, ale mało się do tego ruszałem, więc i nie musiałem dużo jeść.

- Czemu miałbym mieć Cię dość? - Zmarszczył brwi, patrząc na niego dziwnie. Cóż towarzystwo lalkarza nawet w najmniejszym stopniu go nie irytowało, więc nie bardzo rozumiał. Zaraz dokończył jeść swój obiad i wstał od stołu, by umyć po sobie talerz. Gdy to zrobił to wrócił do stołu i ukradł młodszemu jedną czekoladkę, a co.
- To co teraz?

Na jego pierwsze pytanie wzruszyłem lekko ramionami. Na drugie się zamyśliłem.
- A na co masz ochotę? Możesz dalej grać, albo możemy wymyślić coś innego.
Powiedziałem po chwili namysłu, nadal moja wena nie chciała powrócić. W zimę zawsze miałem problemy z wymyśleniem czegoś do zapełnienia sobie czasu. Dlatego też zimą najwięcej pracowałem.

- W sumie to wszystko mi jedno. Chociaż przyznam, że to granie dla mnie to dalej trochę czarna magia. - Zaśmiał się cicho, nie spuszczając wzroku z młodszego. Przeczesał palcami swoje rude włosy i oparł się wygodnie o oparcie krzesła.
- Cokolwiek zechcesz. Naprawdę cokolwiek.

Zamyśliłem się na chwilę, chciałem zrobić coś, czego na pewno nie zrobiłbym już jakbym oślepł.
- Mógłbym cię namalować? Twój portret, akt, albo cokolwiek?
Spojrzałem na niego z nadzieją w oczach. Chciałem zapamiętać jego twarz jak najlepiej, nigdy nie wiedziałem co powiedzą lekarze na najbliższej wizycie.

- Oczywiście, że możesz Maluchu. Co tylko chcesz. - Uśmiechnął się do niego szeroko i skinął głową na znak zgody. Jak dla niego, to mógł pozować młodszemu do woli.
- Co wolisz? Portret czy akt? Mi to całkowicie obojętne.

Zamyśliłem się na chwilę, chciałem go zapamiętać najlepiej jak się da, a najlepiej mi szło kiedy wszystko sobie przerysowywałem.
- Wolę akt, czemu nie.
Powiedziałem, rumieniąc się lekko i wstałem z miejsca. Poszedłem do pracowni po płótno i resztę potrzebnych rzeczy, po czym poszedłem do sypialni.
- Chodź tu, rozbierz się i za pozuj.
Poprosiłem, rozstawiając wszystko i przygotowując się do malowania.

-Nie będę protestował. - Skinął głową, bo szczerze mówiąc podobał mu się wybór młodszego. Co jak co, ale jemu to akurat mógłby tak ciągle pozować. No, ewentualnie wykorzystać tę nagość w nieco inny sposób. Ruszył za nim spokojnym krokiem, mierząc jego ciało uważnym spojrzeniem. Nie ma co ukrywać, że młodszy mu się podobał. Było to chyba widać. Spokojnie poczekał, aż ten zabierze wszystkie potrzebne materiały i udał się za nim do sypialni.
Jak Ci za pozować, Maluchu? - Zapytał, po czym zaczął się powolnie rozbierać. Specjalnie ociągał swoje ruchy, chcąc skupić jego wzrok na sobie, a co.

Założyłem swoje znienawidzone okulary i spojrzałem na niego z lekkim uśmiechem.
- Jak tylko chcesz, żeby było ci wygodnie przez ten czas, kiedy będę cię malował.
Odpowiedziałem i puściłem mu oczko ustawiając wszystko tak, żeby było mi wygodnie. Przygotowałem farby i pędzle, po czym zacząłem grzecznie czekać, aż elf się ułoży.

Rozebrał się w końcu do naga i stal tak przez chwilę, zastanawiając się w jakiej pozycji się usadowić. W końcu jednak zdecydował się siąść na łóżku. Tak też zrobił. Siadł trochę bokiem, w lekki rozkroku, jednak zaraz uniósł jedną z nóg do góry, zginając ją w kolanie. Na tym kolanie ułożył jedną z dłoni, a drugą dłoń opierając za sobą na łóżku. Spojrzał uważnie na lalkarza.
-Tak dobrze?

- Nawet bardzo dobrze.
Powiedziałem, rumieniąc się lekko. Po chwili już go malowałem. Nie wiem czemu, ale szło mi to dość sprawnie, może dla tego, że już wcześniej go szkicowałem. Starałem się jak najlepiej odwzorować kolor jego włosów, skóry i oczu, chciałem żeby obraz był jego idealnym odbiciem.

Agaron skinął tylko głową i uśmiechnął się do siebie pod nosem, widząc jego rumieniec. Jakie to było urocze! No nic, nie powinien teraz o tym myśleć, skoro miał siedzieć spokojnie. Przyglądał się uważnie młodszemu, podziwiając jego ładną twarzyczkę. A co. Mógł sobie na to pozwolić.

Malowałem sprawnie, ale też umiejętnie, nie robiłem złych pociągnięć pędzlem. Starałem się jak mogłem, często zerkałem na swojego modela, żeby niczego nie sknocić na obrazie. Skończenie zajęło mi dobre dwie godziny. Odłożyłem pędzel i spojrzałem krytycznie na swoje dzieło.
- Aragon, chodź zobaczyć jak to wyszło.
Poprosiłem, drapiąc się palcem po policzku.

Właściwie to Agaron nawet nie spostrzegł, że minęły aż dwie godziny. Wiadomo, nieco bolały go mięśnie od siedzenie w jednej pozycji, jednak nie zamierzał narzekać. Wstał z łóżka na polecenie młodszego i przeciągnął się leniwie, by rozruszać zastane kości. Zaraz też podszedł do niego i pochylił się nad obrazem, przez chwilę przyglądając mu się bez słowa.
- Naprawdę jestem taki duży? - Zmarszczył brwi, przenosząc wzrok na lalkarza.

- Malowałem jak cię widzę. Nie podoba ci się?
Zacząłem wykręcać sobie palce, starałem się. Chciałem, żeby mu się podobało, ale nie zapowiadało się na to. Opuściłem głowę i zdjąłem okulary, mogłem się domyślić, że mu się nie spodoba.

-Nic takiego nie powiedziałem! - Stanął za nim i zaraz pochylił się, tylko po to by objąć go od tyłu.
- Oczywiście, że mi się podoba. - Mruknął z ustami przy jego uchu, które z resztą zaraz ucałował. Bo jemu się ten obraz naprawdę podobał! Tylko on nie miał świadomości, że był aż tak spory. Wydawało mu się, że jest raczej przeciętny. No, ale jak się tyle lat żyje wśród elfów, to czego się spodziewać?

- Na prawdę ci się podoba?
Oparłem się o niego i przymknąłem oczy. Przeszło mi już to nagłe załamanie, cieszyłem się, że mu się podoba.
- Jutro idę na badanie, będziesz na mnie tu czekał?
Spytałem, odwracając się do niego przodem. Bałem się tego badania, ale miałem szczerą nadzieję, że nie będzie tak źle jak przewidywałem.

- Naprawdę. Masz talent, Maluchu. - Uśmiechnął się, zaraz całując delikatnie jego skroń. Coraz więcej tych czułych gestów, co to się z nim działo?
- Mogę nawet z Tobą pójść jak chcesz. - Odparł, odgarniając kosmyk jego włosów za ucho. Zaraz też pogładził wierzchem dłoni jego policzek i uśmiechnął się dziwnie.

- Jeśli chcesz to chętnie cię ze sobą zabiorę. Tylko w czasie badania będziesz musiał czekać pod gabinetem.
Odetchnąłem z uśmiechem i przymknąłem oczy, przytulając się do niego mocno. Cieszyłem się, że jest przy mnie i chce mnie wspierać. Miałem tylko nadzieję, że odzyskam wzrok i będzie dobrze.

-Żaden problem. A potem mogę Cię zabrać do siebie. Jeśli nie będziesz już miał mnie dość. - Objął go mocno, co w sumie było nieco niewygodne. No, ale nie będzie protestował. Ucałował jego głowę, rękami obejmując go mocno w pasie.
- Co teraz?

- Nie będę.
Uśmiechnąłem się lekko i zamyśliłem.
- Może się trochę ubierzesz i coś się wymyśli.
Dodałem i pocałowałem go delikatnie w usta. Cieszyłem się, że chciał się mną tak trochę zaopiekować i nie chciał żebym zostawił go w spokoju.

-Zobaczymy jak długo. - Uśmiechnął się i pokręcił delikatnie głową.
- Ubierać się? Ale mi tak dobrze. Nikt nie patrzy, a Ty to już wszystko widziałeś. Nie da się wymyślić czegoś co nagość nie będzie przeszkadzać? - Zaśmiał się cicho. Głupi był i tyle. Co to mu znowu po głowie chodziło. Odwzajemnił pocałunek, nieco mocniej niż lalkarz, ale no.