Dom Aoi'ego

Oczywiście Agaron nie zamierzał się obrażać, co to, to nie. Uważał bowiem to jego postanowienie za wspaniałe.
-To szlachetne. - Przyznał, uśmiechając się do niego ciepło. Taka prawda, w dzisiejszych czasach już mało kto przeżywa swój pierwszy raz z tym jedynym. Kiedyś to było normalne. Strasznie ceniło się cnotę, a teraz? Teraz tylko pieniądze i pieniądze. Seks i pieniądze. Głupota.
Elf, ucałował linię jego szczęki. Racjonalnie nie dało się tego wyjaśnić, ale Agaron chciał być tym pierwszym. Tym jedynym. To dziwne, bo w końcu on sam jeszcze nie czuł nic poważniejszego do chłopaka, ale kto wie...

- Nie chcę oddać się byle komu, to by nie miało dla mnie znaczenia, a ja chcę to zrobić z miłości.
Uśmiechnąłem się lekko i przytuliłem do niego mocno. Cieszyłem się, że się nie zdenerwował, nie chciałem żeby był zły z takiego powodu.
- Bardzo mnie cieszy, że mnie rozumiesz.
Szepnąłem i schowałem twarz w jego torsie, już nawet nie przeszkadzało mi, że miał na sobie tylko bokserki. Tak na prawdę to zapomniałem, że jest pół nagi, ważne było że ani mnie do niczego nie zmuszał, ani nie wyśmiewał, a do tego szanował moją decyzję.

- Doskonale rozumiem, Maluchu. - Odparł, obejmując go w pasie, tym razem już dwoma rękami. Takie zwykłe przytulanie się też było przyjemne! To nie ma co ukrywać.
- Cóż, Twój jedyny będzie szczęściarzem. Teraz mało kto decyduje się na zachowanie cnoty. - Dodał po chwili, jedną z dłoni gładząc go po plecach. Odruchowo. To nie miało nic na celu. Tylko teraz Agaron musi się skupić na tym, by się uspokoić. Szybko przejdzie.

- Mam nadzieję, że będzie o tym wiedział.
Pocałowałem go delikatnie w usta i przytuliłem się mocno. Jakbym był pewien swoich uczuć, to może bym i mu się oddał, ale tak nie było. Za krótko go znałem, żeby wiedzieć, czy to co czuję to miłość, zauroczenie, czy zwykłe przywiązanie. Musiałem się co do tego upewnić, a najlepiej pokazuje to czas, jeśli będziemy się częściej spotykać to może w końcu się dowiem co ja do niego czuje, a czego nie.

- Z pewnością. Jeśli nie,to najzwyczajniej nie będzie zasługiwał. - Odparł, wzruszywszy delikatnie ramionami. Co ja, co, ale elf nie zamierzał namawiać do niczego lalkarza. W końcu miał swój honor i nie zamierzał go do niczego zmuszać. Objął go mocno w pasie, przyciągając do siebie tak blisko, jak to tylko było możliwe. Ciekawy widok. Wielki elf i malutki przy nim lalkarz. Kontrast idealny. Pogładził jedną z dłoni jego włosy, przeczesując ich kosmyki palcami.
- Masz na coś ochotę?

- Na czekoladę.
Powiedziałem po chwili namysłu i posłałem mu uroczy uśmiech. Chciałbym żeby to on został moim pierwszym i jedynym. Nie byłem jednak przekonany żeby on chciał czekać. Byłem prawie pewien że się mną nigdy nie zainteresuje. Źle się czułem z myślą, że możliwe było, że nie znajdę nigdy nikogo kto by mnie pokochał i zaopiekowałby się mną gdybym stracił wzrok. Ale żyłem ciągle złudną nadzieją, że może jednak mam szansę na miłość.

- Ja swojej nie zjadłem, więc możesz ją wziąć. - Odparł i puścił go, posyłając mu delikatny uśmiech. Szczerze mówiąc, to Agaron z chęcią zostałby tym pierwszym i jedynym. Zaznaczyć też mogę, że lalkarz byłby dla niego idealny. Jedyny problem był taki, że w oczach elfa Aoi wyglądał na niezwykle delikatnego i kruchego. Obawiałby się, że przez przypadek zrobi mu krzywdę. W końcu był wyższy i dużo silniejszy.

- Dziękuję ci.
Posłałem mu uśmiech i wziąłem jego czekoladę. Oparłem się o jego ramię lekko, chciałem być ciągle blisko niego.
- Powiem ci w sekrecie, że jakbym miał się z kimś wiązać, to chciałbym żeby ten ktoś był chociaż trochę podobny do ciebie.
Powiedziałem, rumieniąc się przy tym lekko. A co, chciałem żeby wiedział, że będę szukał kogoś podobnego do niego, że jest bliski mojego ideału.

- Ależ nie ma za co, Maluchu. - Uśmiechnął się do niego całkiem szeroko, ukazując przy tym linię białych zębów. Uniósł jedną z brwi ku górze, słysząc słowa lalkarza.
- Aż taki jestem dobry? - Cóż, miło mu się zrobiło, a nawet dało mu motywację do działania. No, no. Chyba będzie ciekawie.

- Tak.
Pokiwałem głową z uśmiechem i wróciłem do szamania czekolady. Szybko ją pochłonąłem i zostało mi tylko oblizanie palców z tego co zdążyło się rozpuścić.
- Może się ubierzesz? Nie jest ci zimno?
Spytałem, patrząc na niego uważnie, mi by było. Może i emanował przyjemnym ciepłem, ale nie byłem przekonany, żeby było mu jakoś super ciepło.

- Uważaj, bo naprawdę pomyślę, że się zakochałeś. - Uśmiechnął się pod nosem, nieco cwaniacko. Przymrużył oczy, widząc jak ten oblizuje swoje palce i mruknął cicho coś niezrozumiałego. Nad znaczeniem tego pomruku lepiej się nie zastanawiajmy.
- Nie jest. Jestem ognistym elfem, a my mamy temperaturę ciała znacznie wyższą od innych istot. Praktycznie nigdy nie jest mi zimno. Taka mała zaleta. Oczywiście mogę się ubrać, jeśli przeszkadza Ci, że paraduję w samych bokserkach. - Skinął delikatnie głową i usiadł sobie wygodnie na kanapie, a co. No, bo ile można stać?

- Może.
Skomentowałem jego tekst o zakochaniu się. Nie wiedziałem co czuję, więc i tak bym mu tego teraz nie powiedział.
- Nie, nie musisz, nie przeszkadza mi to już.
Pokręciłem głową i podciągnąłem kolana pod brodę. Kiedy usiadł przestało mi być tak fajnie ciepło jak się o niego opierałem, miałem ochotę usiąść mu na kolanach i się przytulić, ale nie chciałem się mu narzucać.

- Może? - Uniósł jedną z brwi ku górze, wyraźnie zaciekawiony. Uśmiechnął się tylko pod nosem i pokręcił delikatni głową. Po chwili jednak założył na nogi spodnie. Wiedział, iż ta jego częściowa nagość w końcu zrobiłaby się niezręczna. Koszuli jednak nie założył. Za ciepło mu było, no.
- Jak myślisz ile czasu zajmie Ci zrobienie "mojej" lalki? - Przymrużył nieco oczy, patrząc na niego uważnie.

- Kilka godzin, będę musiał poświęcić dużo czasu szczegółom, chcę żeby to była piękna lalka.
Powiedziałem po chwili namysłu i posłałem mu lekki uśmiech.
- Jak nie będzie ci to przeszkadzać, to mogę zabrać się za pracę już teraz i jak zechcesz, to będziesz mógł popatrzeć jak pracuję.
Dodałem po chwili i przeczesałem włosy palcami. Nie chciałem znowu zostać sam w domu, więc nie wypuszczę go stąd tak łatwo.

- Ach, rozumiem. - Odparł, skinąwszy przy tym głową.
- Cóż, jeśli nie będzie Ci to przeszkadzać, to z miłą chęcią popatrzę. Ciekawi mnie jak wygląda Twoja praca. - Uśmiechnął się do niego ciepło, drapiąc się delikatnie po policzku. Poprawił się nieco na tej kanapie, opierając wygodnie plecami o jej oparcie. Wygoda ponad wszystko, a co!

Nie widziałem go za dobrze, ale czułem, że się uśmiechnął, takie głupie i pewnie nie do końca prawdziwe przeczucie.
- Skoro tak, to chodźmy, im szybciej zacznę, tym szybciej skończę.
Wstałem z fotela, wziąłem szkicownik i skierowałem się na górę, a następnie do mojej pracowni. Usiadłem przy biurku i zacząłem przeszukiwać pudełka z częściami do lalek, musiałem znaleźć odpowiednie części.

- Jasne. - Odparł krótko i wstał z kanapy. Przeciągnął się leniwie, dopiero po chwili ruszając za młodszym. Wszedł za nim do pracowni i oparł się plecami o ścianę, a co. Przeczesał palcami swoje półdługie włosy, uważnie obserwując lalkarza spod lekko przymrużonych powiek. Zawsze ciekawiło go jak wygląda to całe robienie lalek, no cóż... Wydawało mu się, że wymaga ogromnie dużo skupienia i pracy. Agaron by się do tego nie nadawał, chociażby dlatego, że miał wielkie dłonie i był niecierpliwy. Tak. Zdecydowanie dlatego.

Sprawnie dobierałem części ciała, odkładałem je obok siebie i jak skompletowałem wszystkie części, to zacząłem je wszystkie rzeźbić. Musiałem je upodobnić do pierwowzoru. Najwięcej uwagi poświęciłem twarzy, wyrzeźbiłem ją i pomalowałem, po czym odłożyłem ją na bok do wyschnięcia i zabrałem się za łączenie części. Nie wiedziałem ile czasu minęło, ale mimo prędkości tworzenia i tak zawsze zajmowało mi to kilka godzin.

Agaron uważnie się wszystkiemu przyglądał. Nawet podszedł bliżej i oparł się o ścianę tuż obok biurka, by widzieć wszystko jeszcze lepiej i móc dostrzec te wszystkie detale, które rzeźbił. Było coś niezwykłego w tej jego dokładności i elf nawet nie zamierzał przejmować się tym ile czasu minęło. Nawet jeśli zrobiło się bardzo późno. Przecież chodzenie po nocach mu nie straszne. Co to? Taki silny ognisty jak on miałby się bać? Dobre sobie. Oczywiście najchętniej to by tu został, ale z czystej grzeczności chyba nie wypadało.

Złożyłem całe ciało, brakowało tylko głowy. Sprawdziłem czy wyschła i zabrałem się za wkładanie włosów.
- Ano, wiesz, jak chcesz to możesz zostać tu na noc. Mam jedną sypialnie, którą mogę ci użyczyć.
Zaproponowałem, rumieniąc się lekko. Nie chciałem żeby sobie szedł, za dobrze czułem się w jego towarzystwie. Skończyłem dokładać włosów lalce i delikatnie wyciąłem na dole nożykiem dziurkę na szyję, oczywiście nie obyło się od nacięcia opuszka palca, ale nie przejmowałem się już bólem. Włożyłem głowę na miejsce i obejrzałem dokładnie lalkę, prawie idealna. Zaznaczyłem lekko farbkami światłocienie na ciele mojego dzieła i kiedy wszystko schło, zabrałem się za szukanie ubrań w szufladach biurka.

Agaron przechylił delikatnie głowę na bok, słysząc tę propozycję z ust młodszego. To bardzo miłe zaskoczenie.
- Nie chciałbym sprawiać kłopotu. - Odparł, celowo zniżając głos. Właściwie to sam nie wiedział czemu to robił. Ach, nieistotne. Oczywiście musiał się upewnić, że Aoi naprawdę nie ma nic przeciwko. To w końcu był Nhavanil. Swoje zasady miał. Przez chwilę, przyglądał się lalkarzowi, i widząc jak ten kaleczy, wręcz odruchowo złapał za jego dłoń i ucałował opuszek palca. No co? Mama mu tak zawsze robiła! Zaraz jednak ją puścił, by umożliwić mu dalszą pracę.

Na ten jego gest zarumieniłem się jeszcze mocniej, ale nic nie powiedziałem. Znalazłem w końcu ubranko, które będzie pasować i jak farby wyschły, ubrałem w nie lalkę.
- Nie będziesz mi sprawiał kłopotu, możesz być co do tego pewien, miłą odmianą będzie przenocować cię i rano znów się zobaczyć.
Posłałem mu uroczy uśmiech i zacząłem delikatnie czesać włosy lalce. Po kilku chwilach dałem ją elfowi, żeby ją sobie dokładnie obejrzał i ocenił.

Odpowiedział uśmiechem na jego uśmiech i skinął głową, uważając taki argument za sensowny.
- W takim razie dobrze. Tylko będziesz musiał mi dać jakąś świeczkę czy coś. Potrzebuję źródła ognia na noc. - Odparł, chowając dłonie do kieszeni swoich prostych czarnych spodni. Przyglądał się jak ten ubiera i czesze lalkę. W końcu wziął ją w dłonie, oglądając uważnie z każdej strony.
- Piękna. Jak żywa. - Powiedział, z jakimś takim zadowoleniem w glosie.

- Starałem się.
Posłałem mu kolejny uśmiech i przeciągnąłem się. Spojrzałem za okno i domyśliłem się że już późno.
- Mogę ci dać więcej niż jedną świeczkę.
Wstałem od biurka, krzywiąc się lekko na chrzęst przeskakujących kości, za długo siedziałem. Zszedłem zaraz do kuchni i wyjąłem kilka świeczek, które później dałem Agaronowi.
- Chodź, zabiorę cię do twojego pokoju.
Złapałem go za rękę i pociągnąłem lekko na górę, do sypialni na przeciwko mojej.
- Czuj się jak u siebie.
Poprosiłem, wpuszczając go do pokoju.

-Widać. - Agaron odłożył lalkę na biurko, nie chcąc jej przypadkiem zniszczyć. Potem udał się za lalkarzem do kuchni i uśmiechnął się do niego ciepło, gdy dostał świeczki.
- Dzięki. - Odparł tylko, skinąwszy delikatnie głową. Zaraz też ruszył do pokoju, w którym to miał spać, oczywiście idąc za młodszym. Tam ustawił świeczki na szafce nocnej i skupił się na knocie jednej z nich, który zaraz się zapalił. Potem tylko przeniósł ogień na dłoń i zapalił resztę świeczek. Cóż, powinno wystarczyć. Oby tylko się nie wypaliły gdzieś w środku nocy.
- Dziękuję, Mały. - Podszedł do niego i pogłaskał jego policzek, ot. Taki impuls.