Pałac Mroku

Lord Mroku w towarzystwie Samuela, pojawił się nagle w jednym z wielu, pustych korytarzy. Nikogo w pobliżu nie było, więc nikt nie powinien ich nakryć. Chociażby na samym korzystaniu z ukrytego przejścia. A co jak co, ale wolał żeby nikt ich nie poznał.
- Witaj w moim domu, ale od dzisiaj i Twoim.

Byłem pewien, że w piekle nie będę mógł czuć się dobrze, ale mimo wszystko zachwiałem się na nogach, kiedy pojawiliśmy się w pałacu. Zakrztusiłem się i poczułem zawroty głowy, jakbym wpadł do zimnej wody, ale to uczucie na szczęście szybko minęło. Powietrze tu, na dole, musiało być okropnie gęste i jakby dla mnie drażniące. To będzie istny koszmar.
Po dłuższej chwili, kiedy już odzyskałem klarowność myśli, zdałem sobie sprawę, że nie mam skrzydeł. Piekielna blokada zatrzymała moje anielskie moce? Coraz lepiej. Krótko przebiegłem wzrokiem po pomieszczeniu, w którym się znalazłem, po czym bez słowa zatrzymałem wzrok na Alastorze.
- Tutaj jest strasznie - jęknąłem cichutko, chociaż i tak wiedziałem, że demon się nade mną nie zlituje. Pewnie wręcz przeciwnie.

Demon widząc, że on znowu zachowuje się w ten płaczliwy sposób, musiał właściwie zareagować. On był typem chłopaka, który potrzebował uczucia. Ciepłego słowa. Czarnowłosy przyłożył dłonie do ciemnej ściany, przy czym postukał kostkami pięć razy w te samą "cegłówkę". Od razu po tym chwycił go za dłoń, po czym pociągnął go za sobą, przez co obaj znikli za ścianą. Kilka sekund później przejście się zamknęło, tak z zabezpieczenia. W tej samej chwili zdjął maskę i delikatnie docisnął go do ściany, ale tylko po to żeby nie miał jak się oddalić od niego. Zrzucił kaptur z głowy i ujął jego podbródek w dłoń, żeby zmusić go do kontaktu wzrokowego.
- Uspokój się. Rozumiem Cię, jesteś pierwszy raz w piekle, w takim ponurym miejscu. To naturalne, że Ci się tutaj nie podoba, ale nie martw się. Nikt Ci tutaj krzywdy nie zrobi, postaram się żeby było Ci dobrze, ale pod jednym warunkiem: uspokój się.

Tajne przejścia? Niezła sztuczka, jak się ich kilka rozkmini to będzie gdzie się w przyszłości chować.
Poczułem za plecami chłód muru i już myślałem, że demon zacznie się rozkręcać ale on tymczasem... kazał mi zachować spokój. Jakoś nie potrafiłem przyswoić myśli, że naprawdę mógł być uprzejmy i troskliwy.
- Już się uspokajam - obiecałem i skinąłem mu głową. W sumie lepiej dla mnie, jeżeli faktycznie zachowam zimną krew. Nie ucieknę stąd, więc zacznę sobie szukać pozytywów. Alastor miał ładne włosy. Ciekawa faktura ściany. Gustowne elementy oświetleniowe.
Od razu lepiej...

Brać czy nie? Był teraz bardzo uroczy, taki spłoszony i przestraszony... Bardzo miał ochotę go teraz wziąć, szybko i to w taki sposób, żeby zwijał się pod nim z rozkoszy. Swoje pragnienia pozostawi na później, ale w tym czasie będzie musiał go jakoś przekonać do siebie i najlepszym sposobem na to byłby jego pierwszy raz. Ten jeden raz wytrzyma aby zrobić to dla niego, ale później już chyba nie będzie miał jak się przed tym powstrzymać.
- Wszystko w porządku?

- W jak najlepszym - przytaknąłem spokojnie, po czym dodałem lakonicznie:
- Masz ładne włosy. Dbasz o nie, czy to efekt, ekhem, podziemnego klimatu?
Chyba trochę rozwalałem takimi pytaniami napiętą atmosferę, ale tylko taka swoboda umożliwiała mi zachowanie spokoju. Nie czułem już prawie zagrożenia z jego strony. Nawet jeśli mnie zwodził, to przynajmniej dobrze mu to wychodziło. O dziwo potrafiłem się uspokoić w piekle, kto by pomyślał! Odruchowo odwróciłem od jego twarzy wzrok, ale nie było to już spowodowane niechęcią. Po prostu, tak jakoś głupio się czułem, patrząc mu w oczy. Co się ze mną dzieje...

- Raczej to drugie. Nie poświęcam im za dużo czasu.
Te pytania rzeczywiście niszczyły atmosferę, ale to nawet i dobrze. Chociaż gdyby z czymś takim wyskoczył podczas seksu to chodził by do końca życia zakneblowanym. A skoro całe to napięcie znikło, demon odsunął się od niego dając mu pełną swobodę ruchu. Dzisiaj go oprowadzi po jego nowym domu, a jutro lub kiedy indziej się z nim prześpi. Długo wytrzymywał bez żadnego kochanka, więc może jeszcze poczekać. Na dzień dzisiejszy mógł go spłoszyć i przerazić, a tego nie chciał.
- Chcesz zobaczyć pałac, czy wolisz zająć się czymś innym?

- Wolałbym wiedzieć, gdzie mieszkam, żeby się kiedyś przypadkiem nie zgubić - powiedziałem i nawet zdobyłem się na delikatny uśmiech. Może tu nawet nie będzie tak źle, o ile tylko uda mi się przystosować do tych ciemnych pomieszczeń i cokolwiek drażniącego klimatu. Bardzo ciężkie musi być życie anioła w piekle. Ciekawe, czy mają tu zoo z potępionymi duszami.
- Możesz mnie oprowadzić, jeśli chcesz - dodałem po chwili, odchodząc od ściany i wsuwając dłonie do kieszeni spodni. Rany, tutaj już nawet nie emanowałem anielską poświatą! Co za barbarzyństwo, pozbawiać mnie wszelkich atutów. Kiedy wreszcie się stąd wydostanę, to... Cóż, o ile się wydostanę.

- Dobra, to mniej więcej pokażę Ci, jak masz trafić do kilku najważniejszych miejsc.
"Najważniejszych" - czyli po prostu jego sala tronowa, jadalnia, ukryte (najszybsze) wyjście do ogródka, no i oczywiście ich sypialnia. Zamierzał z nim spać w jednym łóżku, gdyż miał do tego prawo, w końcu był jego kochankiem, ale po za tym nie chciał go zostawiać samego. No i obok ich sypialni od razu była obszerna łazienka, więc nie było możliwości żeby zgubił się między dwoma pomieszczeniami. Alastor znał wszystkie przejścia na pamięć, tak więc wiedział dokładnie, gdzie stąd wyjdą. To akurat prowadziło do ukrytej sali sypialnej, ale wyjście znajdowało się przy wejściu do jadalni, więc traktował to jako skrót. Poprowadził anioła do samego końca, gdzie była już tylko czarna ściana.
- Żeby teraz stąd wyjść, musisz być całkowicie spokojny i wtedy przejdziesz przez te ścianę. Inaczej stukniesz czołem o cegłę i tyle będzie. - Poinformował go i założył z powrotem maskę. Swojej twarzy nie pokarze innym demonom, po jego trupie.

Tak w sumie to ten pałac zrobił na mnie całkiem przyjemne wrażenie. Na pewno nie był tak jasny i promieniujący szczęściem, jakbym tego chciał, ale i tak było nieźle. Odrobinę zaniepokoił mnie fakt, że w pokazanej mi przez niego sypialni było tylko jedno, szerokie łóżko. Na prawdę będę musiał spać razem z nim? To będą zatem długie, długie noce.
Kiedy stanęliśmy wreszcie przed tą czarną ścianą, najpierw delikatnie oparłem o nią rękę. Przejść przez nią? Przecież to ciężki kawał czystych cegieł! To ci dopiero...
- I że niby kiedy całkiem się uspokoję, to da się normalnie przejść? - upewniłem się, patrząc z ukosa na Alastora. Uśmiechnąłem się szelmowsko.
- Niezły system. Przestraszony nie ucieknę.
Przez chwilę postarałem skupiać się tylko na pozytywnych rzeczach: uroki morza z lotu ptaka, zapach farb i pracowni malarskiej, szczęśliwe chwile dawno temu w Paryżu...
Kiedy znowu chciałem oprzeć rękę o mur, nie natrafiłem już na rzadną przeszkodę.

Bardzo podobały mu się tego typu przejścia, gdyż były bardzo skuteczne. Żaden jego kochanek nie mógł uciec stamtąd, gdyż to było jedyne przejście. Było zaledwie kilka takich sal, ale i tak były bardzo użyteczne. Demon przeszedł przez ścianę bez większych problemów, po czym zerknął na kochanka. Otworzył przed nim podwójne drzwi jadalni, którą mógł teraz oglądać w całej okazałości.
- Tutaj jest jadalnia, codziennie będziesz tutaj jadł to, na co tylko masz ochotę.
To pomieszczenie było bardzo duże. Po środku przebiegał długi stół, będący na tyle długim, aby sięgał do drugiego końca sali. Ściany były pomalowane na kolor beżowy, mile współgrającym z zapachami jedzenia, podawanego trzy razy dziennie lub więcej jeżeli Alastor miał ochotę. Było tutaj mnóstwo krzeseł, aby mogły się pomieścić inne demony, chociaż zwykle Lord Mroku sam spożywał posiłki, ewentualnie z kochankami.

Rozejrzałem się uważnie po kolejnym pomieszczeniu, które przedstawił mi Alastor. Nie wyglądało źle, właściwie to cały pałac całkiem znośnie się prezentował. Pewnie nie zamieszkałbym tu, gdybym miał wybór, ale w takich okolicznościach nie miałem na co narzekać. No i ten pełny serwis z jego strony, ciekawe jak daleko sięgał limit moich życzeń. W sensie, czy mogłem prosić na przykład o własny pokój, o kotka, oranżerię w ogrodzie...
Wróciłem myślami do jadalni i zerknąłem na Alastora, przesuwając dłonią po blacie tego jakże imponującego stołu.
- Od teraz zawsze będziesz mi towarzyszył w posiłkach, tak? - zapytałem, unosząc lekko brwi. - I będziemy razem spać, w jednym łóżku? Pewnie w ogóle będę pod twoim stałym nadzorem?
Odetchnąłem cicho i oparłem się rękami o najbliższe krzesło. Kiedyś mniemałem, że życie z jakimś mężczyzną będzie piękną przygodą, a teraz nie byłem już tego taki pewien. Na pewno z czasem przyzwyczaję się do obecności demona, ale z początku może być trudno...

On by mu to wszystko dał, no, problem mógłby być z pokojem, gdyż bardzo chciał z nim spać w jednym łóżku, chociażby po to, aby potolić się do jego cieplutkiego, młodego ciałka. Już zrezygnował z dzisiejszego seksu, ze względu na Samuela. Jednak lepiej będzie, jeżeli go najpierw do siebie przyzwyczai. Zrobi to wszystko jeszcze w taki sposób, że chłopak sam będzie prosił, żeby go przelecieć.
- Chcę z Tobą razem jeść, spać i przebywać jak najdłużej. Jesteś naprawdę słodki, jak na anioła...

Przygryzłem lekko dolną wargę, słysząc jego słowa. Takie pochlebstwa zawsze pozytywnie na mnie działały, nie moja wina, że nawet z jego ust brzmiały jak poezja. Rany, jeszcze się w nim przypadkiem zakocham... Ależ nie, to niemożliwe, zupełnie niezgodne z moją moralnością. Przynajmniej tak mi się póki co wydawało.
Zacisnąłem niepewnie palce na ramie krzesła, o które się opierałem.
- Pewnie z miłą chęcią wziąłbyś mnie tu i teraz, na tym stole, co? - zapytałem takim tonem, jakbym mówił o pogodzie. Ciekawe, czy w piekle zmienia się pogoda.
Po części podejrzewałem, że demon chce mnie do siebie przekonać (notabene nieźle mu to wychodziło), ale z drugiej strony pozwoliłem sobie na tę chwilę odwagi, bo chciałem zobaczyć jego reakcję. A jeśli faktycznie myślał tylko o tym, jak i gdzie mnie wziąść? Mógłbym go trochę poprowokować, w miarę rozsądku oczywiście. Czyli tak, żeby on się napalił, a żebym ja de facto nie ucierpiał. Mogłaby być niezła zabawa...

- Ciekawy pomysł, ale może innym razem?
Może i prawda była inna, ale za to potrafił ją dobrze maskować. Gdyby miał nieco inny charakter to mógłby to potraktować jako propozycję, ale chyba aż takim napaleńcem to on nie był. Spojrzał od niechcenia na chłopaka. Pewnie i tak nie zapamięta za pierwszym razem drogi do ich sypialni z jadalni, dlatego też nie zamierzał go zostawiać. Jeszcze by tego brakowało, żeby mu się tutaj zgubił.

Uniosłem w zaskoczeniu brew. Czyli jednak nie był taki napalony, jak myślałem! Punkt dla niego. Od początku myślałem, że on aż się gotuje, żeby się do mnie dobrać, a tu proszę. Nie był jednak taki zły, jak podejrzewałem.
- Jasne. Innym razem. - mruknąłem jakby przepraszająco, patrząc w podłogę. I kto tu teraz wyszedł na napaleńca? Następnym razem - mniej odważnych tekstów.
- Co teraz robimy? - zapytałem po chwili, podnosząc na niego spojrzenie. Dziwne, zaczynałem domagać się wspólnego spędzenia czasu.

- Jak już się napatrzyłeś, to pokażę Ci jak masz trafić do sypialni. Postaraj się choć trochę zapamiętać drogę, dobrze?
Oczywistym było, że za pierwszym razem drogi nie zapamięta. Dlatego zamierzał z nim w następnych dniach dużo pochodzić po pałacu, żeby zapamiętał chociażby drogę do tej jadalni. Chłopak był trochę nieśmiały, a gdyby Alastor gdzieś wcześnie wyszedł i anioł nie spytał by się innego demona o drogę? Zagłodził by mu się i tyle by tego było.

Udało mi się zapamiętać drogę, jak zwykle, na zasadzie drobnych skojarzeń. Przy pęknięciu w podłodze w lewo, po gobelinie prosto i tak dalej. Przynajmniej nie musiałem się bać, że się zgubię. Chociaż pomiędzy jadalnią a sypialnią będę się umiał poruszać.
Kiedy weszliśmy do sypialni, bez większego namysłu od razu podszedłem do lóżka i przysiadłem na jego krawędzi. Zaskakująco miękkie, lepsze nawet niż moje dawne. Bardzo dobrze, przynajmniej będę tu umiał gładko zasnąć.
- Masz... mamy całkiem przyjemny dom - stwierdziłem lekko, patrząc z uśmiechem na Alastora. Tu chyba naprawdę nie będzie źle. Przyzwyczaję się do takiej wygody.

Demon jakoś wątpił w to, aby chłopak zapamiętał drogę z jadalni do sypialni czy odwrotnie. No, ale nieistotne. Przecież nie musi wszystkiego się nauczyć od razu. Jednak należało przyznać, że wygode to on miał zapewnioną. Lepiej niż w jakimś pałacu prezydenckim, to trzeba było mimo wszystko przyznać. Łóżko było bardzo duże, właściwie to by spokojnie pomieściły się na nim cztery osoby wielkości Lorda Mroku. A pościel miała swój charakterystyczny, szkarłatny kolor, który pasował do ścian z ciemnej cegły.
[b]- Miło słyszeć, że Ci się podoba. Jeśli chcesz mogę Cię zaprowadzić do ogrodu, chyba że wolisz odpocząć.

- Do ogrodu - odpowiedziałem szybko, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Lubiłem naturę, a jeżeli ogrody w piekle oznaczały to samo, co ogrody na ziemi, to bardzo chciałem ten tutejszy zobaczyć. Może będzie się dało ożywić tę sypialnię kilkoma wazonami kwiatów.
Zsunąłem się z łóżka i stanąłem obok Alastora z założonymi rękami. Zerknąłem uważnie na martwe oblicze jego maski i wreszcie odważyłem się zapytać o to, co od początku chodziło mi po głowie.
- Chcę mieć tutaj swoją pracownię malarską, inaczej umrę z nadmiaru weny twórczej. Da się przeznaczyć na to jeden pokój?
Skoro obiecał spełnić moje każde życzenie, to miałem nadzieję, że własna pracownia też byłaby osiągalna. Taka mała odskocznia od ponurych murów pałacu, moje osobiste artystyczne atelier.

- Nie ma problemu. Chcesz mieć swoją pracownię bliżej sypialni, ogrodu czy też gdzie indziej?
Demon w towarzystwie anioła wyszedł z sypialni, po czym skierował się w najszybszą stronę do wyjścia na taras - czyli przez ukryte przejście. To akurat było bardzo blisko, przy obrazie z uskrzydlonym demonem i kosą w ręce poszli na lewo, gdzie było kilka dziur w ścianie. Kiedy tylko znalazł wzrokiem odpowiednią, położył na niej rękę i popchnął lekko, po czym ściana się przekręciła i obaj znaleźli się w zupełnie innym, ukrytym korytarzu, który prowadził prosto do ogrodu.

- Im bliżej ogrodu tym lepiej, tak myślę. Do pracy przy sztalugach potrzebne jest świeże powietrze i dużo światła
Czy tutaj w ogóle można mówić o świeżym powietrzu? Niby dało się oddychać normalnie, nawet ja jako anioł mogłem, ale... powietrze pod ziemią. To pozostawało zagadką.
Idąc tak za nim i pokonując kolejne tajne przejście zacząłem się zastanawiać nad narysowaniem sobie jakiejś mapy tego całego pałacu. Bo wydawał mi się ogromny, za każdym razem będę musiał pytać Alastora, gdzie co jest! Rany. Mieszkam w prawdziwym pałacu.
Kiedy już wreszcie znaleźliśmy się na tarasie, odrobinę mnie zamurowało. To był ogród, najnormalniejszy w świecie, zielony, całkiem przyjemny ogród. Już wiem, gdzie będę spędzał większość czasu.
- Uau... - mruknąłem cicho, nie mogąc się powstrzymać. Zerknąłem z ukosa na demona. - Nie sądziłem, że tu może być aż tak... przyjaźnie.

Może ogród przypominał taki normalny, ale był on znacznie większych od przeciętnych a po za tym - rosły tutaj również piekielne rośliny, które nigdzie indziej nie rosły, gdyż tylko taki klimat im odpowiadał. Reakcja chłopaka mile go zaskoczyła. Teraz już nie było widać tamtego strachu ani przerażenia, które widział przy samym pojawieniu się ich w pałacu. Jeszcze musiał tylko załatwić mu te pracownię, ale to żaden problem. Była jedna z oknem na ogród, która była zajmowana przez jakiegoś tam, nawet nie pamiętał jakiego, demona. Przesiedli się go do innego pokoju, żaden problem.
- Widzisz, pozory mylą. A co do tamtej Twojej pracowni, to potrzebujesz modeli?

Chwilę trwało, zanim dotarł do mnie sens jego pytania. Zbyt byłem oczarowany w tym momencie pięknem otwierwjącego się przede mną ogrodu. To prawda, pozory mylą. Co z tego, że jestem prawie w niewoli. Co z tego, że to piekło i że jestem tu jedynym aniołem. Tu może być wspaniale.
- Modeli? - powtórzyłem, zwracając twarz w jego stronę. Lekko zmarszczyłem brwi. - Owszem, czasami model bywa konieczny, ale czeeekaj... Nie musisz mi pozować, serio. Mogę malować i rysować różne inne rzeczy: kwiaty, owoce, piekielne pejzaże z płomieniami i lawą...
Odrobinę się speszyłem. Nie to, że nie tolerowałvym jego obecności, ale chyba po prostu Alastro zbytnio by mnie onieśmielał, żebym mógł go uwiecznić na płótnie. Gdyby jeszcze chciał, żebym malował mu akt, matko boska. Na samą myśl poczułem, że się czerwienię. Cholera!