Pałac Mroku

- Przyjemną. Chodź, to zobaczysz.
Z pewnością nie zrobiłby mu żadnego świństwa przysłaniając się "niespodzianką". Zamierzał natomiast na prawdę sprawić mu przyjemność, chociaż nie wielką to jednak jakąś. Wyraźnie przyszedł w samą porę żeby go zaprowadzić do jego nowych ruchomości. Zaprowadził go do pokoju blisko sypialni, po czym otworzył drzwi ukazując mu obszerną garderobę chłopaka. Było tutaj mnóstwo różnorakich ubrań, być może i nawet zbyt dużo jak dla jednej osoby, ale co tam. Nie będzie mógł narzekać na brak ubrań, nie przy nim.
- I...?

Sam nie wiedziałem, czego miałbym się spodziewać. Ale kiedy wreszcie demon zaprowadził mnie na miejsce, oniemiałem. Zawsze lubiłem móc się dobrze ubrać. Znaczy się - nie goniłem za trendami mody, ale jednak starałem się jakoś wyglądać. Stąd też własna garderoba, z tak wielką ilością ciuchów, była bardzo miłym zaskoczeniem.
- I to wszystko jest dla mnie? - zapytałem cicho, wchodząc głębiej do pomieszczenia i przeglądając pobieżnie ubrania. Uśmiechnąłem się promiennie do Alastora. Niemalże miałem chęć podbiec do niego i go przytulić.
- Dziękuję, to... bardzo miłe. Nie spodziewałem się.

Nie da się ukryć, że reakcja chłopaka jak najbardziej mu się podobała. Jeszcze mu ładniej było z takim uśmiechem. Ciekawe, ile czasu potrzebował na przebranie się. Chyba nie był jednym z tych, co to cały dzień potrzebowali na przebranie się?
- Dobrze wiedzieć, że jesteś zadowolony.

Jeszcze raz posłałem mu pełen wdzięczności uśmiech, po czym wróciłem do niego. Te wszystkie ubrania przejrzę później, teraz mimo wszystko wolałem się zająć zobaczeniem mojej pracowni. Ciekawe, czy udało im się zgromadzić wszystko, co było mi potrzebne.
- No właśnie, za pracownię też dziękuję. - powiedziałem wesoło, łącząc ręce za plecami. - Jeszcze jej nie widziałem, więc jeśli nie masz teraz dla mnie innych... zajęć, to z chęcią bym sobie tam poszedł.
Całą długą noc demon był pewnie zajęty, dlatego wolałem wiedzieć, czy może nie chciałby spędzić teraz czasu tylko zemną. W jakikolwiek sposób.

Och tak, wspólne spędzenie czasu z Samuelem było miłym odpoczynkiem. Anioł, mimo swojej rasy, podobał mu się i mógł się przy nim całkowicie uspokoić i zapomnieć o wszystkich innych sprawach. Po prostu przebywał ze swoim kochankiem, z którym wkrótce zacznie się kochać. Albo lepiej o tym nie myśleć, bo dmon się napali na niego a było jasne, że jeszcze nici z bliższych kontaktów płciowych, przynajmniej takich jakich on chciał.
- W porządku, nie mam na razie żadnych zajęć dla Ciebie.

- Cudnie - skwitowałem z uśmiechem, po czym zaraz opuściłem garderobę i po niej sypialnię. Niemalże biegiem chciałem pokonywać korytarze, ale na szczęście miałem jeszcze tę odrobinę rozsądku. Z pomocą znalezionej rano mapy ruszyłem we właściwą stronę. Chwilowo nawet nie myślałem o tym, czy Alastor w ogóle za mną idzie.
Pracownię znalazłem wcale nie daleko od naszej sypialni, co było dużym plusem. Następnym razem mapa nie będzie potrzebna.
Ledwo co przekroczywszy próg, niepohamowanie pisnąłem z uciechy. Pod jednym z dużych okien, wychodzących na ogród, stała sztaluga i kilkanaście czystych płócien. Jedną ścianę zapełniały półki dosłownie ze wszystkim, co mogłoby mi się przydać do pracy. Farby we wszelkich możliwych kolorach, palety, podkłady akrylowe, pędzle o różnych grubościach, ołówki... po prostu wszystko. Pod przeciwległą ścianą stał szeroki stół, podobny do kreślarskiego, a obok niego wąska szafa ze szklanymi drzwiami. W ogóle pracownia była bardzo obszerna, tak też miałem tu dużo miejsca. Chociażby na ustawienie martwej natury, czy w ostateczności modela.
Nie mogąc jeszcze wyjść z szoku, podszedłem do szafek, przyglądając się ich niesamowitej zawartości. Raj w piekle, tego mi było trzeba.
Jest idealna... - szepnąłem z uśmiechem, właściwie sam do siebie. Mój mały azyl

Chłopak wyleciał z garderoby w takim tempie, że Alastor ledwie to zauważył. Czyli chyba jednak pracownia malarska była lepsza od przystojnego władcy piekła. Trudno, będzie go za to miał przez... No właściwie bez końca, do kiedy nie padnie. Spokojnym krokiem demon udał się do tego nowego azylu Samuela, z tą różnicą, że on znał ukryte przejścia. A jego służba ztobiła mapę ze zwykłymi, długimi korytarzami. No, nieistotne. Będzie przynajmniej mógł być tam szybciej, gdyby było potrzeba. No, ale teraz nie było to potrzebne to też wolnym krokiem, dotarł do miejsca chwilę po aniołku.
- Jeżeli jeszcze czegoś będziesz potrzebował, to mów. Modeli też mogę Ci załatwić.

Być może to skutek tej radości, ale kiedy tylko demon stanął w drzwiach mojej nowej pracowni, bez zastanowienia podbiegłem do niego i lekko go przytuliłem. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, co robię. Pośpiesznie go puściłem i z cichym chrząknięciem zerknąłem w podłogę. Zarumieniłem się lekko.
- Wybacz... Jeżeli czegokolwiek będę potrzebował, od razu ci powiem. A z tymi modelami... myślę, że jeden mi wystarczy.
Zupełnie już mnie nie obchodziło to, co powiedziałem wczoraj. Mentalność jakoś tak zmieniła mi się przez noc, że właściwie już moja obecność tutaj i sama osoba Alastora wcale mi nie wadziły. Wręcz przeciwnie, zacząłem się przyzwyczajać. Może jeszcze nie aż tak, żeby go kochać całym sercem, ale na pewno nie czułem już w najmniejszym stopniu początkowej niechęci i urazy.

On nie miał nic przeciwko, wręcz przeciwnie. To przytulenie się do niego było bardzo miłą odmianą. Dobrze, że zaczął się przyzwyczajać i zmienił swój stosunek na przyjazny. Wszak nie chciał go później brać siłą i dobrze, że nie będzie musiał. Ale na to był jeszcze czas. Póki co będzie trzeba mu załatwić jakiegoś modela. No, z tym problemów raczej nie powinno być.
- W porządku. A tak z ciekawości... Jak długo malujesz?

- To zależy w znacznej mierze od tego, co maluję - zacząłem żywo. Akurat w tym temacie czułem się zawsze bardzo swobodnie, o malarstwie mogłem mówić godzinami. - Bo na przykład przy pejzażu czy martwej naturze nie muszę się spieszyć i lubię dopracowywać długo szczegóły. Kiedy jednak maluję kogoś, kto mi pozuje, to staram się robić jak najwięcej w jak najkrótszym czasie. I często robię przerwy, siedzenie w jednej pozycji musi być dla modela męczące.
Zamilkłem na chwilę, przyglądając się z bladym uśmiechem jego twarzy. A właściwie: masce.
- Chciałbym, żebyś kiedyś mi zapozował - wyznałem cichutko. -Ale bez tej maski. Masz bardzo szlachetne eysy twarzy.

- Jeżeli nie będę miał wtedy dużo wolnego czasu, to nie ma problemu.
Stanie w jednej pozycji kilka godzin nie było zbyt interesujące, ale dla Samuela mógł się poświęcić. Jednak obraz bez maski... No ok, przecież ikt raczej nie będzie tego oglądał, racja?

Skinąłem lekko głową, a z mojej twarzy nadal nie znikał uśmiech. Dziwne uczucie, ktoś nagle zaczął przychylać mi nieba... w piekle. Nie mogłem narzekać, bardzo mnie cieszyło, że mogłem.mieć tutaj wszystko, czego dusza pragnie. Nawet mężczyznę, o ile jakoś to wyjdzie.
- Całą noc pracowałeś? - zagadnąłem uprzejmie. Muszę zacząć z nim rozmawiać, zacieśniać więzy, czy coś tam.
- Pewnie jesteś zmęczony. Demony normalnie się męczą?

- Tak, tylko że ja jestem z tych co to nie łatwo wymęczyć.
Tak więc dał mu tym samym do zrozumienia, że w łóżku łatwo nie będzie. Jego odpowiedź była raczej na zadane pytanie, ale to też prawda. A że dawno nie uprawiał seksu to przy jego pierwszym razie będzie miał raczej długą i męczącą noc.

Delikatnie uniosłem brew. Zabrzmiało to dosyć dwuznacznie, może tylko ja tak to zrozumiałem, ale jednak. Nie łatwo go zmęczyć... Czy zatem nie ma szans na jakąkolwiek taryfę ulgową, kiedy już dojdzie do czegoś, nazwijmy to, konkretnego? Z tej strony chyba jednak nie będę miał tutaj łatwego życia. Już widzę te nieprzespane, upojne noce...
Odrzuciłem myśli o brutalnym napastowaniu i postarałem się uśmiechnąć.
- To może chcesz... Poróbmy coś - powiedziałem rzeczowo, patrząc mu uważnie w oczy. Skąd u mnie ta nagła chęć poznania go bliżej, tego nie potrafiłem zrozumieć. Może to dlatego, że cały czas był taki tajemniczy i odrobinę wyniosły, skrywał prawdziwego siebie za maską. Taak, to było kuszące. Chciało się tę tajemnicę zgłębić.

"Coś" - oczywistym było, że zboczonemu demowi przyszedł na myśl seks. No, ale tyle czasu w "celinacie", bez żadnego kochanka no to nie ma co się dziwić. Miał po prostu taką potrzebę, więc kiedy przyjdzie co do czego to chłopak będzie miał go dosyć długo na głowie. Albo raczej w innym miejscu...
- To może mnie narysujesz czy tam namalujesz? Bo teraz mam czas.

Na mojej twarzy z wolna zagościł pełen satysfakcji uśmiech. Hura, jest szansa na wypróbowanie tego wszystkiego, co mi tu oferowano!
- To w takim razie... usiądź sobie gdzieś, czy coś. Tak, żeby ci było wygodnie. - rzuciłem szybko, przechadząc do mojego artystycznego regału. Udało mi się znaleźć idealny szkicownik i najlepsze jakościowo ołówki, jakie w życiu widziałem. Pośpiesznie wybrałem kilka z rodzaju tych miękkszych i rozejrzałem się po pracowni. Jedno krzesło stało przy stole, ale ja sam mogłem siedzieć na podłodze. Akurat przy rysowaniu wcale mi to nie przeszkadzało.

Demon wziął krzesło i usiadł na nim w pewnej odległości od chłopaka. Zdjął maskę i zrzucił z głowy kaptur, pozwalając mu na dostrzeżenie każdego cala swojej twarzy. Był ciekawy jak dobrze jego aniołek potrafił rysować. Zwrócił głowę lekko w bok i spojrzał przy tym na Sam'a.
- Tak dobrze?

Uśmiechnąłem się lekko, kiedy demon odsłonił twarz. Naprawdę był śliczny... Narazie nie miałem odwagi, by mu to powiedzieć, ale to chyba nie było potrzebne. Pewnie wszystko było gładko odmalowane na mojej twarzy.
- Tak... Tak jest idealnie - przytaknąłem i siadłem naprzeciw niego na podłodze, opierając się plecami o ścianę.
- To teraz chwilę się nie ruszaj, postaram się działać w miarę szybko.
Otworzyłem szkicownik na pierwszej stronie i od razu przystąpiłem do pracy. Zmierzyłem na oko odległości na twarzy Alastora, zaznaczając szybkie kreski na papierze. On chyba naprawdę miał symetryczną twarz, niesamowite.
Tak, jak obiecałem, starałem się działać szybko. Starannie określiłem jego rysy twarzy, kształt głowy i zarys włosów, po czym sięgnąłem po miękkszy ołówek, kładąc pobieżne cieniowanie. Skończyłem w dwadzieścia minut, kolejne dziesięć wprowadzałem poprawki. Czemu mój Alastor nie był tak doskonały, jak ten rzeczywisty? Przecież zwykle wszystko mi wychodziło jak żywe. A tu ewidentnie czegoś brakowało.
Wstałem z podłogi i podszedłem do niego, niepewnie podając mu szkicownik.
- Może być..?

Siedzenie nieruchomo przez pół godziny na krześle było... Trochę nudne. No, ale nie mógł narzekać na brak odpoczynku. W każdym razie siedział jak kamień, wiedząc że nie może się ruszyć. Taki spokój był czymś rzadko spotykanym u demonów, ale jednak był. Kiedy jego kochanek wreszcie skończył, Alastor poszedł i przykucnął obok niego. Spodobał mu się ten rysunek, był prawie taki jak w rzeczywistości. Prawie? Brakowało tutaj tylko odcienia skóry i oczu, ale po za tym był taki jak z czarno-białego zdjęcia, a nawet lepszy.
- Wspaniałe. Naprawdę potrafisz cudnie rysować. - Pwiedział i pocałował go w czoło.

Poczułem, że lekko się rumienię na taką pochwałę. Rzadko pokazywałem komukolwiek moje rysunki, większość zalegała w teczkach i się kurzyła. To było niespotykanie miłe uczucie.
- Dziękuję. Wiem, że coś tu jest nie tak, jak powinno, bo ty w rzeczywistości jesteś o wiele ładniejszy, ale... - zacząłem się tłumaczyć. Przerwałem w momencie, gdy dotarło do mnie, że nazwałem go ładnym. No i proszę, tyle by było ukrywania, że mi się podoba. Super. Brawo. Gratuluję, Sam. Jesteś mistrzem sekretów.
Zaczerwieniłem się jeszcze bardziej.
- T-To znaczy... Nie to, że mi się podobasz, czy coś... po prostu...

W gruncie rzeczy to zakłopotanie chłopaka jak i jego zarumieniona twarz były bardzo urocze. Już nie mógł się doczekać dzisiejszej nocy, gdyż to właśnie wtedy zamierzał go wziąć. Może to za wcześnie, ze wzgkędu na ich znajomość, ale zamierzał zrobić to w taki sposób, aby tamten wspominał swój pierwszy raz do końca życia.
- Wiesz, że nie musisz ukrywać tego, że Ci się podobam?

- Wiem - mruknąłem cicho. Poczułem nagle silną potrzebę przytulenia go, ale się powstrzymałem. Podniosłem na niego wzrok i uśmiechnąłem się blado. Odłożyłem szkicownik na bok.
- Jesteś najprzystojniejszym i najlepiej zbudowanym mężczyzną, jakiego dotąd widziałem - wyznałem nieco odważniej. Fakt, że nie mogłem kłamać, zapewne dodawał moim słowom masę wiarygodności. Odrzucając wszelkie uprzedzenia, delikatnie dotknąłem dłonią policzka demona i nachyliłem się, aby go pocałować. Tutaj nie ma miejsca na nieśmiałość, przecież oficjalnie byłem jego kochankiem, prawda? Miałem wszelkie prawo do tego, żeby ten jakże seksowny demon mi się podobał. Dawał mi ku temu setki powodów.

Taki Samuel jak najbardziej mu się podobał - bardziej śmiały i pewny siebie. Odwzajemnił jego pocałunek i objął go przytulając do siebie mocno. Nikt mu chyba tego nie zabroni. Całował go odrobinę dominująco, lecz i jednocześnie z uczuciem. Może jeszcze tego nie wiedział, ale on będzie jeszcze dzisiaj należał do niego. Być może tym razem zdoła zdusić w sobie swoje sadystyczne skłonności, ale i tak zamierzał sprawić mu dużo przyjemności.

Starałem się odwzajemniać mu pocałunki najlepiej, jak umiałem. O tak, to było wspaniałe. Miękkość jego warg, zmysłowość pocałunków, zapach i bliskość ciała... Doznanie warte grzechu. Ale kiedy już mowa o grzechu, zacząłem się zastanawiać, do czego te pocałunki mogą zaraz prowadzić. A może właśnie do niczego specjalnego? Może to zwykłe całowanie się, bez konieczności uprawiania zaraz seksu. Tak, tego się będę trzymał.
- Jesteś cudowny - wyszeptałem, kiedy tylko nasze usta na moment się oderwały. Może to nie był czas na mówienie takich rzeczy, ale ja po prostu chciałem mu to powiedzieć. No bo w istocie - ktoś, kogo na początku nie chciałem znać, po bliższym poznaniu okazał się być kimś cudownym.
Oparłem delikatnie dłonie o jego pierś, badając palcami ukryte pod ubraniem mięśnie. Taki piękny...

Bez przesady, tutaj to go na pewno nie będzie "brał". Zwierzęciem nie byłżeby uprawiać seks w byle jakim miejscu, byle jak najszybciej i z byle kim. A miał on zamiar sprawić aby pierwszy raz chłopaka (od tyłu) był wyjątkowy, a nie, żeby mu później coś odwalało. W końcu kochanek to kochanek, a on o kochanków dbał jak mało kto. Może i rzeczywiście był sadystą, ale starał się nad tym panować i starał się dbać o swoich kochasiów jak tylko potrafił. Bez słowa kontynuował ich pocałunek. Bo po co mówić, skoro jego usta mówiły mu wystarczająco wiele - czyli krótko pisząc "najcudowniejsza istotka na świecie". No może nie mógł tego dosłownie zrozumieć, ale coś w tym kontekście.